Dziennik: 26.11.1892–5.08.1894

Czwarty tom Dziennika autorka zaczyna pisać kilka tygodni po zakończeniu poprzedniego zeszytu. Obejmuje on okres od 26 listopada 1892 do 5 sierpnia 1894 r. Dziewczęta są same po śmierci matki i muszą odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Pomaga im wiele zaprzyjaźnionych rodzin, starając się zająć im czas i nie pozwolić, by samotnie spędzały dnie. Z notatek Zofii przebija wdzięczność do tak licznych oznak przyjaźni. Po śmierci matki dziewczęta zmieniają mieszkanie i przenoszą się do domu przy ul. Podwale, gdzie – jak pisze Zofia – mogą wieść „zdrowe, dewockie życie”. Często bywają w domu w Przegini, odwiedzają też ciotkę w Balicach. Ważnym historycznym wydarzeniem omawianym w dzienniku jest stulecie przysięgi Tadeusza Kościuszki złożonej na Rynku w Krakowie. Zofia darzyła ogromną miłością i szacunkiem Kościuszkę, czemu wielokrotnie dawała wyraz w swych zapisach. Dziennik wypełniony jest ponadto zapiskami dotyczącymi zgonów wśród rodzin zaprzyjaźnionych i dalszych znajomych. Pojawiają się tu nazwiska Czartoryskich, Potockich, Sanguszków, Czetwertyńskich itd. Zofia dodaje własne wrażenia związane z odejściem znanych jej osób: wiele z nich umarło młodo, pozostawiając młodą żonę czy męża, często maleńkie dzieci. Te specyficzne nekrologi przeplatane są wrażeniami z podróży do różnych miejsc: do sióstr służebniczek w Starej Wsi, do Karlsbadu. Pojawia się także opis powrotu do Florencji, gdzie spoczywa Teofil Lenartowicz. Między notatkami znajduje się przepisany przez Zofię wiersz Kazimierza Kalinowskiego na cześć Lenartowicza. Zostaje także odnotowana śmierć Matejki. Pośród nekrologów krewnych i znajomych pojawiają się od czasu do czasu radosne notatki dotyczące ślubów i narodzin dzieci, m.in. odnotowany zostaje ślub Marii Dzieduszyckiej i Tadeusza Cieńskiego w Pieniakach, majątku należącym do Włodzimierza Dzieduszyckiego. Ostatni raz Zofia odwiedziła Pieniaki jako dwunastolatka, a opis tego pobytu znajduje się w pierwszym tomie jej dziennika.