Członkini Gwardii Ludowej, więźniarka Pawiaka i obozu na Majdanku, działaczka Komunistycznej Partii Polski. Wcześnie straciła rodziców. Jej opiekunowie po wybuchu wojny ewakuowali się do Rosji, gdzie Piwińska mieszkała w Smoleńsku, Jarosławiu i Leningradzie. Od 1917 r. przebywała w bursie Polskiego Komitetu Pomocy Ofiarom Wojny. W 1918 r. wraz z Komitetem wróciła do kraju. Od 1923 r. mieszkała w bursie Polskiego Komitetu Pomocy Dzieciom i uczęszczała do gimnazjum państwowego im. Królowej Jadwigi. Po maturze rozpoczęła studia na polonistyce, następnie wstąpiła do Pedagogium im. Wacława Nałkowskiego. W czasie studiów poznała Władysława Spasowskiego i zaczęła się interesować marksizmem. Zajmowała się kolportażem ulotek na terenie akademickim oraz pracą w Międzynarodowej Organizacji Pomocy Rewolucjonistom. W latach 1931–1933 studiowała w Szkole Nauk Politycznych. Od 1934 r. pracowała w Głównym Urzędzie Statystycznym, skąd została zwolniona na skutek lewicowej działalność w Stowarzyszeniu Urzędników Państwowych (przy wydawnictwie „Dziennika Popularnego" i innych lewicowych wydawnictwach). W 1936 r. wyszła za mąż za Jerzego Piwińskiego, pracownika GUS-u. Po urodzeniu córki, Marty przestała pracować organizacyjnie i zawodowo. W kwietniu 1939 r. została zatrudniona w Biurze Planu Regionalnego, gdzie pod kierownictwem Hilarego Minca pracowała do wybuchu wojny.
Od 1941 r. Piwińska pracowała jako kolporterka Związku Walki Wyzwoleńczej. W 1942 r., w chwili powstania PPR, odwiozła córkę do rodziców męża i całkowicie poświęciła się pracy partyjnej. Pracowała jako członek Komitetu Okręgowego pod kierunkiem Pawła Findera. Następnie do chwili aresztowania we wrześniu 1942 pracowała jako kierownik Centralnej Techniki i Kolportażu Wydawnictw Wojskowych pod kierunkiem Franciszka Jóźwiaka, m.in. obsługiwała nielegalną drukarnię w Warszawie, gdzie drukowano „Gwardzistę”. 29 września 1942 r. została aresztowana i przewieziona do więzienia na Pawiaku. Stamtąd 17 lub 18 stycznia 1943 r. trafiła na Majdanek. 15 lipca 1943 r. przetransportowana do obozu w Ravensbrück. W obozie zainicjowała pracę partyjną wśród członkiń PPR.
Po wojnie wyjechała do Paryża jako pracowniczka ambasady, gdzie prowadziła Koło Związku Zawodowego oraz była sekretarzem koła partyjnego. W 1947 r. została przeniesiona do ambasady w Rzymie na stanowisko kierownika kancelarii, sprawowała również funkcję przewodniczącej związku zawodowego. W Rzymie urodziła się jej druga córka Krystyna. Jej pierwsza córka Marta przebywała w tym czasie w Warszawie z dziadkami. 1 września 1949 r. w trakcie podróży powrotnej z Polski na placówkę do Rzymu została zaaresztowana wraz z córką Krystyną. Była świadkiem w śledztwie prowadzonym w celu rozpracowania Włodzimierza Lechowicza, kierownika Ministerstwa Aprowizacji, oraz Alfreda Jaroszewicza, dyrektora Centralnego Zarządu Cukrownictwa, którzy byli funkcjonariuszami Samodzielnego Referatu Informacyjnego Dowództwa Okręgu Korpusu I. Najpierw wraz z Krysią przebywała w willi Miedzeszynie, tajnym więzieniu MBP. Następnie trafiła do więzienia w Pawilonie X Więzienia Warszawa I przy ul. Rakowieckiej w Warszawie. W tym czasie jej córka Krystyna trafiła do domu dziecka, gdzie zmarła. Piwińska została zwolniona z więzienia bez wyroku w 1953 r. Od 1 grudnia pracowała w CRZZ w wydziale statystyki na stanowisku starszego instruktora statystki. Jakiś czas po wyjściu z więzienia na Rakowieckiej, przez jeden rok prowadziła tzw. pokój przyjęć (rodzaj pomocy społecznej) przy „Trybunie Ludu” – był to rok, w którym zwalniano wiele osób, m.in. należących do Armii Krajowej. Po roku pokój zamknięto. Na emeryturze Piwińska pracowała w dyrekcji Klubu Prasy i Książki. W 1987 r. otrzymała odznaczenie Sprawiedliwej wśród Narodów Świata.
