b.t.

Piwińska została zatrzymana 1.IX.1949 r. w pociągu, kiedy wracała ze swoim 4-miesięcznym dzieckiem z Katowic. Przewieziono ją do MBP. Przesłuchiwał ja płk. Kratko i zarzucił zamiar ucieczki z kraju. Przewieziono ją następnie do więzienia. Tam kontynuowano przesłuchania do 6.01.1959 r., zaś z więzienia wyszła dopiero 29.07.1953 r. Nie była bita, ale stosowano wobec niej inne szykany: ubliżanie, karcer, stanie nosem do ściany, wlewanie wody do celi, wysypywanie zawartości siennika. Pod koniec śledztwa wsadzono do jej celi prawdziwą gestapówkę.

Ze śledczych wymienia takie nazwiska, jak Różański, Serkowski, Czesław Mackiewicz. Duszę i Różańskiego uważano za sadystów. Kaśkiewicza nazywano postrachem Mokotowa. Różański decydował, czy śledztwo ma być ostre.

Siedziała z Tonią Lechtman (bardzo bita), Haliną Zakrzewską (bita, posiniaczona, robiła po 300 przysiadów). Najostrzejsze śledztwo miała Halina Siedlik (bardzo się nad nią znęcano, polewano ją w zimie wodą, bito jej męża obok). Najcięższe tortury stosowano do połowy 1950 r. Autorka wymienia niektóre metody, jak wbijanie szpilek pod paznokcie, gonienie po schodach, karcer, stójki, bicie, odmawianie pomocy lekarskiej. Lechtman doprowadzono do stanu, w którym nie rozumiała co się do niej mówi, nie potrafiła podać swej daty urodzenia, czy numeru celi. Siedlik chciała skończyć ze sobą, piła własny mocz.