Klawińsz, Janina

Przyszła na świat i mieszkała w Samborze na terenie dzisiejszej Ukrainy. Ojciec był urzędnikiem PZU, działaczem społecznym i kulturalnym, matka – związana z organizacjami niepodległościowymi – nauczycielką w szkole podstawowej. W Samborze Klawińsz ukończyła Gimnazjum im. Marii Konopnickiej, przed wojną rozpoczęła studia na Akademii Handlu Zagranicznego we Lwowie. Należała m.in. do Związku Polskiej Młodzieży Społeczno-Demokratycznej. W czasie wojny wstąpiła do AK, gdzie była plutonową i działała w konspiracji, m.in. w niemieckim biurze i na kolei (w łączności i w kolportażu), oraz pomagała matce, która prowadziła tajne nauczanie. W 1945 r. została aresztowana za przynależność do AK i zesłana na Syberię z wyrokiem siedmiu lat obozu, który odbyła m.in. na Uralu, na Syberii oraz w specobozie o zaostrzonym rygorze Ozierłag dla więźniów politycznych. Po odbyciu wyroku została bezterminowo skierowana do kołchozu w Krasnojarskim Kraju, w miejscowości Kazaczynskoje. Na zesłaniu poślubiła Janisa Klavinša, Łotysza, partyzanta i więźnia politycznego. Do Polski wróciła z mężem i synem jako inwalidka w 1955 r. i zamieszkała na stałe we Wrocławiu. W 1963 r. wzięła ślub kościelny z Janisem, na którym jedynym świadkiem była Maria – Maryla – Pelczarska. W Polsce zaczęła zbierać i spisywać wspomnienia innych kobiet – więźniarek, żołnierek, sybiraczek. Obszerne i szczegółowe wspomnienia Wysoczańskiej wraz ze świadectwem Edmunda Bosaczyńskiego znalazły się w drugim tomie opracowania Wschodnie losy Polaków z 1991 r. Klawińsz pracowała m.in. dla Ministerstwa Handlu Wewnętrznego.