Żołnierka Legionów Polskich, Związku Walki Zbrojnej i Armii Krajowej, harcerka, chemiczka, nauczycielka, sanitariuszka i łączniczka. Uczestniczyła w bitwie warszawskiej, III powstaniu śląskim i powstaniu warszawskim. Szefowa wywiadu Armii Krajowej na Wschodzie. Długoletnia więźniarka polityczna w Gułagu. Podpułkownik Wojska Polskiego. W wieku szesnastu lat, najpierw jako harcerka, a potem żołnierka POW brała udział w obronie Lwowa. Uczestniczyła także w Bitwie Warszawskiej 1920 r., a rok później w III powstaniu śląskim. Studiowała fizykę i chemię na Uniwersytecie Jagiellońskim, a następnie na Wydziale Chemii Politechniki Warszawskiej, angażując się przy tym w działalność samopomocowej organizacji studenckiej, Bratniej Pomocy. W 1928 r. ukończyła, jako jedna z pierwszych kobiet, studia w Katedrze Maszynoznawstwa Chemicznego na Wydziale Chemicznym Politechniki Warszawskiej. Zawarte w tym samym roku małżeństwo z kolegą ze studiów szybko się rozpadło. Podjęła następnie studia w Instytucie Pedagogicznym na Uniwersytecie Warszawskim; równolegle uczyła w kilku gimnazjach i szkołach. W 1935 r. otrzymała propozycję objęcia funkcji dyrektora zespołu szkół zawodowych w Grodnie; jako kandydatka do Sejmu organizacji kobiecych opracowała program rozwoju szkół polskich i proponowała zakładanie szkół z językiem białoruskim. W czasie II wojny światowej prowadziła konspiracyjną działalność wywiadowczą. Kilkakrotnie aresztowana przez władze sowieckie, otrzymała wyrok: 10 lat łagrów i 15 lat zesłania, jednak po ataku Niemiec na ZSRR udało jej się zbiec do Warszawy, gdzie pod pseud. „Danuta” kontynuowała działalność konspiracyjną i uczyła w szkołach zawodowych oraz na tajnych kompletach. W styczniu 1942 r. zgłosiła się do pracy w wywiadzie AK na Wschodzie; zorganizowała wywiad na ziemi mińskiej. W lipcu 1944 r. aresztowana przez NKWD i skazana za szpiegostwo na rzecz Anglii. Po sześciu latach łagrów śledztwo wznowiono, oskarżając ją o działalność w AK. Została skazana dwadzieścia pięć lat łagrów; wyrok ostatecznie skrócono do dwunastu lat. W czasie pobytu w łagrach pracowała m.in. przy wyrębie i karczowaniu lasu, budowie linii kolejowej Tajszet-Brack, hydroelektrowni nad Angarą, budowie mostu, gaszeniu pożaru w tajdze, wykopie kartofli, czyszczeniu latryn i w kamieniołomach. Ułaskawiona, wróciła do Warszawy w październiku 1956 r. i podjęła pracę w Bibliotece Głównej Politechniki Warszawskiej. Autorka wspomnień z katorgi pt. Jeśli zapomnę o nich...
