Polska publicystka i pedagożka. Etatowa dziennikarka czasopisma „Bluszcz”, gdzie jej teksty ceniono za przejrzystość wywodu, cyzelowanie argumentów, rzeczowość tonu i emocjonalne wyciszenie. Pracowała w dziale społecznym. Pełniła funkcję przewodniczącej Polskiego Stowarzyszenia Równouprawnienia Kobiet z siedzibą przy ulicy Chmielnej 35 w Warszawie. Najważniejszym wydarzeniem, a zarazem największym sukcesem organizacyjnym i medialnym na wczesnym etapie jego istnienia był I Zjazd Kobiet Polskich (zwany także Zjazdem Równouprawnienia) w Warszawie w dniach 9–11 czerwca 1907. Poza Jastrzębską w komitecie organizacyjnym zjazdu pracowały ważne dla środowiska kobiecego postacie, takie jak: pisarki Maria Konopnicka i Eugenia Żmijewska, lekarka Anna Tomaszewicz-Dobrska, redaktorka „Tygodnika Mód i Powieści” Lucyna Kotarbińska, redaktorka „Bluszczu” Zofia Seidlerowa. Wydarzenie było pierwszą próbą głośnego wyartykułowania haseł równouprawnienia i mimo bojkotu wypadło nadspodziewanie pomyślnie. Pozwoliło zabrać głos przedstawicielom wszystkich obozów. Uchwalono żądanie zupełnego równouprawnienia kobiety i mężczyzny we wszystkich dziedzinach życia politycznego, umysłowego, społecznego i obyczajowego. Jastrzębska chętnie propagowała nawiązanie współpracy ponad podziałami politycznymi.
W swoich działalności publicystycznej żywo poświęcała się zagadnieniom aktywności zawodowej kobiet, wspierała solidarność kobiecą, w tym nawoływała do stawiania się w lokalach wyborczych i popierania kandydatek na posłanki (N. Jastrzębska, Przybywajcie!, „Bluszcz” 1928, nr 4, s. 1–4; N. Jastrzębska, Usta, którym trzeba dać głos, „Bluszcz” 1928, nr 2, s. 1–3; N. Jastrzębska, Kobiety w akcji wyborczej, „Bluszcz” 1930, nr 43, s. 1–2). Przypominała, że w wyborach 1930 r. Komitet Wyborczy Organizacji Kobiecych wystawił liczne (20) kandydatury kobiet do Sejmu i Senatu i oczekiwała, że Polki właśnie na nie oddadzą swój głos. Spod jej pióra wyszło także wiele artykułów nt. ochrony praw matek (N. Jastrzębska, Prawa matki w ustawodawstwie społecznym, „Bluszcz” 1928, nr 31, s. 1–2; Kobieta w świecie i w domu. Wielki projekt opieki nad macierzyństwem i dziećmi, „Bluszcz” 1928, nr 35, s. 15; Kobieta w świecie i w domu. Jak wygląda dziś opieka nad matką i dzieckiem w Polsce, „Bluszcz” 1928, nr 36, s. 15). Jej prace zachęcały kobiety do odwagi w życiu codziennym (N. Jastrzębska, Dlaczego kobietom brak odwagi, „Bluszcz” 1928, nr 40, s. 3–4), wystosowała również nowatorską odezwę wzywającą do ukończenia budowy Instytutu Radowego im. Marii Skłodowskiej-Curie w Warszawie, oddając przy tym hołd wielkiej rodaczce (N. Jastrzębska, Jak uczcić największą uczoną Polkę? Odezwa do społeczeństwa polskiego, „Bluszcz” 1930, nr 2, s. 10–12; Kobieta w świecie i w domu. Zbiórka na Instytut Radowy, „Bluszcz” 1930, nr 6, s. 13). Pisała o wartości pracy zarobkowej, opisywała współpracę międzynarodowych organizacji kobiecych (N. Jastrzębska, Co wy nam, a my wam z siostrzaną miłością dać możemy, „Bluszcz” 1928, nr 23, s. 1), podjęła wątek prawnego funkcjonowania kobiet w prawodawstwie międzynarodowym – w wielu państwach kobieta wychodząc za mąż za cudzoziemca, automatycznie traciła swoje obywatelstwo i przysługujące prawa; dziennikarka uważała, że uregulowanie na arenie międzynarodowej tego zagadnienia jest sprawą priorytetową (N. Jastrzębska, Kobieta nie może tracić narodowości, „Bluszcz” 1930, nr 25, s. 1–3). Na łamach pisma zaprezentowała także kwestię nazwiska kobiety w świetle przepisów prawnych. Propagowała wzorce wychowania oparte na najnowszej wiedzy psychologicznej i pedagogicznej (np. N. Jastrzębska, Dr Józefa Joteyko, „Bluszcz” 1928, nr 19, s. 8). Poruszała także zagadnienie pracy i aktywności kobiet.
