Zasób składa się ze wspomnień wojennych Adama Uziembły, które zostały zredagowane oraz uzupełnione przez Anielę Uziembło, córkę autora. Wspomnienia rozpoczynają się od krótkiego życiorysu Adama Uziembły, który spisał swoją relację w latach 60. XX w.
„Sklepy mojego dzieciństwa w większości nie istnieją, mieszkałam do powstania w dzielnicy dziś zamarłej i cichej – w dzielnicy Placu Teatralnego. Przejdźmy się drogą wspomnień, drogą dzieciństwa” w taki sposób autorka rozpoczyna swoje wspomnienia. Pamiętnikarka udaje się wraz z czytelnikiem na wędrówkę ulubionymi trasami w stolicy, po drodze opisując co widzi wokół. Jej opowieści znakomicie oddają klimat przedwojennej Warszawy, z bogactwem jej kawiarń, cukierni, sklepików.
Praca nadesłana na konkurs tygodnika „Stolica” pt. „Warszawa moich wspomnień”. Autorka rozpoczyna relację od opisu swojego domu, mieszczącego się przy ulicy Grottgera. Wspomina okolice budynku, przywołując m.in. wrażenia zapamiętanych wówczas zapachów. Odtwarza dokładnie trasę przejeżdżających obok autobusów miejskich oraz swoją drogę z przystanku do domu. W tekście przedstawia okres września 1939 r. jako koniec pozytywnych wspomnień. Autorka emocjonalnie i plastycznie opisuje zniszczenia w swojej okolicy; jej zapis zawiera antropomorfizację (połamane drzewa jako martwi żołnierze).
Wspomnienia otwiera opis okolic Poczty Głównej przy Placu Napoleona w Warszawie wraz ze znajdującą się naprzeciw gmachu bombą przeciwlotniczą. Autorka wskazuje ją jako jedno z ulubionych miejsc spotkań młodzieży szkolnej przed wojną. Opisuje dalej obraz placu po kapitulacji wraz z informacją, że w miejsce bomby okupant wstawił mapę z sukcesami wojennymi nazistów. Dalej autorka opisuje początek powstania warszawskiego: „I nagle z ulicy Mazowieckiej padły pierwsze strzały, momentalnie cały plac opustoszał”. Opis powstania jest bardzo emocjonalny, autorka opisuje zasługi powstańców.
Praca nadesłana na konkurs tygodnika „Stolica” pt. „Warszawa moich wspomnień”. W swojej relacji autorka przywołuje opis zabudowy placu Napoleona. Koncentruje się na jego historii oraz przedstawieniu okolicy. Opowiada również o pewnym domu w pobliżu placu, w którym „zamieszkali ludzie zamożni”. Nie poświęca jednak temu więcej uwagi. W dalszej części opisuje historię szpitala im. Dzieciątka Jezus. Wspomnienie o placu Napoleona kończy przytoczony dialog z poznaną wówczas przypadkowo staruszką, w którym kobiety przewidywały nadejście wojny.
Praca nadesłana na konkurs tygodnika „Stolica” pt. „Warszawa moich wspomnień”. W tekście autorka opisuje wygląd Alei Jerozolimskich, w pobliżu których się wychowywała. Przedstawia ich obraz z czasów przedwojennych. Wspomnienie jest bardzo emocjonalne oraz urozmaicone szczegółami dotyczącymi topografii miasta. Według piszącej wybuch II wojny światowej i powstania warszawskiego zmienił ulicę, prawie obracając ją wniwecz.
Praca nadesłana na konkurs tygodnika „Stolica” pt. "Warszawa moich wspomnień”. Autorka rozpoczyna swoją relację od opisu wiaduktu przy ulicy Towarowej. Porównuje go do mostu łączącego dwa światy: bogatych domków, willi i pięknych kamienic z ulic Filtrowej i Koszykowej oraz biednych budynków przy ulicy Towarowej („aż po Wolę i Powązki”). Pisząca twierdzi, że charakter okolicy zmienił się na korzyść dzięki migracji ludności z tych dzielnic stolicy, w których okupant w roku 1940 r. utworzył getto. Wśród nowych mieszkańców znalazła się także ona.
Stefania Osińska spisała historię powstania czasopisma „Życie Warszawy”. Zgodnie z relacją autorki, funkcjonowanie gazety poprzedzały wydania „Biuletynu", rozklejanego na murach i słupach warszawskiej Pragi. Jak pisze Osińska, decyzja o utworzeniu dziennika zapadła na konferencji Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Partii Robotniczej (przy wsparciu ówczesnego prezydenta Warszawy Mariana Spychalskiego). 15 października 1944 r., w nakładzie 1500 egzemplarzy, ukazał się pierwszy numer czasopisma.
Tekst wspomnień składa się z pięciu rozdziałów. Pierwszy nosi tytuł My home is my castle i rozpoczyna się od opisu wędrówki autorki przez Śródmieście tuż po wybuchu powstania warszawskiego.
Natalia Turowicka przesłała cztery wiersze na konkurs pt. „Warszawa moich wspomnień”, ogłoszony przez tygodnik „Stolica” w 1947 r. Pierwszy z nich, Noc nad Warszawą, powstał w styczniu 1941 r. Kolejny, zatytułowany Pierwsza kaźń (z października 1943), przedstawia egzekucję dwudziestu Polaków rozstrzelanych na terenie Śródmieścia. Wiersz Barykada (niedatowany) w swoim przekazie stanowi nawoływanie do kontynuacji powstańczych walk. Ostatni utwór, Miastu mojemu (grudzień 1944), opisuje Warszawę zniszczoną na skutek działań wojennych.