Szesnasty zeszyt dziennika Romualdy Baudouin de Courtenay obejmuje okres od 1 października 1923 r. do 18 lutego 1924 r. Pierwszy wpis z 1 października traktuje o życiu rodzinnym. Dom Baudouinów opustoszał. Córka Maria właśnie pojechała do Piaseczna w odwiedziny do siostry, Eweliny Łempickiej-Małachowskiej. Autorka została sama z mężem. Maria wkrótce również wychodzi za mąż, za Sławomira Kieresanta-Wiśniewskiego. Romualda zajmowała się wyprawką małżeńską dla córki. Kolejny wpis pochodzi dopiero z 31 grudnia.

Drugi dziennik Amelii Łączyńskiej prowadzony w trakcie powstania warszawskiego nacechowany jest romantycznym, polskim mesjanizmem: „Cierpimy ponad miarę, więcej jak wszystkie inne narody Europy, ale duch boży w nas tkwi. Poprzez męczeństwo przeznaczeni do wyższych celów żyjemy i trwamy na życie i przodownictwo drugim. Nasi wieszcze nie wyssali sobie z palca mesjanizmu polskiego, z wierzchu był im objawiony i ukazany” (k. 6v–7r).

Dziesiąty zeszyt dziennika Romualdy Baudouin de Courtenay obejmuje okres od 4 marca do 23 września 1917 r. Autorka przebywa razem z rodziną w Petersburgu, dlatego tematyka tego tomu to przede wszystkim rodzina i warunki życia oraz wydarzenia społeczno-polityczne w Petersburgu. Czasami autorka pochylała się również nad „szczegółami” życia codziennego: „Zapisuję ot tak, jako szczegół czasu, menu obiadu” (s. 7). Diarystka pisze regularnie średnio co kilka dni, z jednym wyjątkiem.

Wbrew tytułowi wspomnienia Romualdy Winkiel nie są poświęcone jej ojcu, a jej samej – rodzice autorki pojawiają się okazjonalnie, a sam tytuł wziął się od ledwo zasygnalizowanych w tekście niedzielnych spacerów z ojcem, które w dorosłym życiu przekształciły się w pasję pamiętnikarki. Maszynopis, przygotowany na konkurs poświęcony poznańskiej dzielnicy Łazarz, zaczyna się zatem od obszernego opisu dzieciństwa, spędzonego w pobliżu Parku Wilsona. Winkiel wspomina m.in.

Życiorys Janiny Leporowskiej-Domagały, spisany w połowie maja 1991 r. w oparciu o ustną relację głównej bohaterki. Autorka szczegółowo charakteryzuje okoliczności, w jakich rodzice Leporowskiej-Domagały związali się z Alejami Marcinkowskiego w Poznaniu (gdzie bohaterka mieszkała niemal nieprzerwanie aż do śmierci), ich pochodzenie społeczne (drobni mieszczanie, trudniący się handlem), edukację bohaterki (Żeńska Szkoła Wydziałowa) i okres po ukończeniu szkoły, gdy zajmowała się prowadzeniem domu rodziców (za niewielkie uposażenie).

Pierwszy zeszyt dziennika panieńskiego Romualdy Bagnickiej. Autorka zaczyna pisać w wieku siedemnastu lat. Notuje średnio co kilka dni. Przyjechała z matką, Anną Bagnicką (z domu Głuchowską) i rodzeństwem (Dariuszem i Janiną) do Petersburga. Jest to okres "przełomu", moment wkraczania w dorosłe życie i spełniania marzeń o studiach. Z początku dość sentymentalny i fascynujący powrót do miasta znanego z dzieciństwa bardzo szybko zamienia się w okres wręcz tragiczny, ponieważ rodzina boryka się z coraz większymi problemami finansowymi.

Ten tom dziennika Ludwiki Dobrzyńskiej-Rybickiej stanowi w większości brudnopis wspomnień o matce, przepisanych przez autorkę i przechowywanych jako czystopis w Bibliotece Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk pod syg. 1297. Poruszane tematy, a nawet brzmienie niektórych akapitów są ze sobą zbieżne w obu wersjach, brudnopis przekazuje jednak pewne drobne informacje o Ludwice z Moraczewskich Dobrzyńskiej, które nie znalazły się ostatecznie w czystopisie (np.

Czwarty tom Dziennika autorka zaczyna pisać kilka tygodni po zakończeniu poprzedniego zeszytu. Obejmuje on okres od 26 listopada 1892 do 5 sierpnia 1894 r. Dziewczęta są same po śmierci matki i muszą odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Pomaga im wiele zaprzyjaźnionych rodzin, starając się zająć im czas i nie pozwolić, by samotnie spędzały dnie. Z notatek Zofii przebija wdzięczność do tak licznych oznak przyjaźni. Po śmierci matki dziewczęta zmieniają mieszkanie i przenoszą się do domu przy ul. Podwale, gdzie – jak pisze Zofia – mogą wieść „zdrowe, dewockie życie”.

Trzeci tom Dziennika... obejmuje okres od 29 października 1889 do 4 listopada 1892 r. Składa się z dwóch zeszytów. Pierwszy z nich kończy się we wrześniu 1890 r. Nie ma tu żadnych wzmianek na temat okresu od momentu powrotu autorki i jej sióstr z Rzymu. Zofia jest już starsza i z pomocą sióstr opiekuje się chorą matką. Jej pobożność wzrasta w ciągu opisywanych w dzienniku lat. Rodzina przyjaźni się z wieloma księżmi i zakonnikami.

Pierwszy tom dziennika obejmuje okres od 14 lipca 1880 do 3 listopada 1881 r. Autorka rozpoczęła diariuszowanie jako dwunastoletnia dziewczynka, idąc za przykładem starszych sióstr. W regularnych notatkach opisuje codzienne życie, ale jest też dla niej ważne, by poruszane tematy były poważniejsze. Z notatki wprowadzającej, datowanej na rok 1890, czytelnik dowiaduje się, że dziennik został na nowo przepisany z luźnych kartek i zeszytów.