publikacje

Wróć do listy

Dziennik (t. 7)

Siódmy tom dzienników Alicji Wahl powstawał od września do listopada 1972. Podobnie jak poprzednie tomy, jest silnie zdialogizowany, składając się prawie w całości z zapisów rozmaitych rozmów, przede wszystkim z siostrą, ale także z matką, byłym mężem i innymi osobami; zawiera też dialogi spisane na podstawie relacji siostry z jej spotkań z osobami trzecimi. W dzienniku uwyraźnia się wątek refleksji nad sensem prowadzenia podobnych zapisków. Wyłania się on także z relacjonowanych dialogów z siostrą.

publikacje

Wróć do listy

Dziennik (t.6)

Szósty tom dziennika Alicji Wahl powstawał, jak sugeruje tytuł nadany przez autorkę, we wrześniu 1972 roku, ale widać w nim wpisy datowane jeszcze na listopad. Dla niego również charakterystyczne jest silne zdialogizowanie: większość zapisów relacjonuje toczone wokół diarystki i na ogół z jej udziałem rozmowy, niektóre partie mają charakter listów. W tomie dominuje wątek rozmów z siostrą, zapisy jej zwierzeń dotyczących relacji z TL oraz przyjaźni z JG, czasem jej relacje z innych spotkań towarzyskich, na przykład w kawiarni ZLP.

publikacje

Wróć do listy

List Zofii Tuchółkowej do Juliana Ochorowicza

Z treści wyłania się sylwetka kobiety mierzącej się z chorobą męża, bezsilnej, ale jednocześnie wewnętrznie zdeterminowanej do wyciągnięcia go z niej. Zwraca się do Ochorowicza, rozpoczynając list od przeprosin, że kontaktuje się z nim, choć się nie znają. Dowiedziała się ze swoich źródeł o jego zdolnościach medycznych i hipnotycznych, a także działalności w szpitalach paryskich, w związku z czym postanowiła skierować się do niego. Jej 34-letni mąż – z zawodu inżynier chemik – na początku 1901 r. poczuł „nadczułość” na całym ciele, a jakiś czas później drętwienie lewych kończyn.

publikacje

Wróć do listy

Dziennik Anny Oskierczanki z r. 1837

Dziennik osobisty, miejscami o charakterze intymnym, przedstawiający losy rodziny autorki i jej emocje związane z nawracającym poczuciem niedostosowania, wywołanym m.in. tym, że zmuszona była, także z powodu choroby, do przemieszkiwania u różnych członków rodziny. Oskierczanka miała dwóch braci i pięć sióstr, pochodziła z zamożnej szlachty, obecnie zubożałej – szkicuje swoją sytuację rodzinną. Odbyła edukację w klasztorze Wizytek – relacja w dzienniku wskazuje na to, że w klasztorze przebywała w 1830 r., wspomina o trudnościach w korespondowaniu w czasie „rewolucji”.

publikacje

Wróć do listy

Dziennik: 1.01.1844–1.07.1845

Drugi tom dziennika Pauliny Kończyny pisanego na zesłaniu. Charakter tego tomu jest analogiczny do tomu pierwszego. Wpisy zawierają notatki na temat codziennych zajęć: wizyt towarzyskich, robót ręcznych, lektur, spacerów i rozkładu całego dnia. Kończyna prowadzi korespondencję z pozostałą w Wołogdzie siostrą Zofią i jej mężem, także z siostrą Kazimierą. Kończowie, przebywający w Mitawie, nawiązują nowe znajomości: z Narbuttami, panem Rymgajłło, Mąkiewiczową z córką, Stanisławem Chomińskim, rodziną Wojszwiłłów. 15 czerwca 1844 r.

publikacje

Wróć do listy

Dziennik: 26.10.1841–31.12.1843

Bardzo regularny, staranny dziennik pisany na zesłaniu w Wielkim Ustiugu, pierwszy z zesłańczych dzienników autorki, drugi zachowany (pierwszy dotyczy podróży do Wielkiego Ustiuga). Paulina Kończyna dołączyła do męża Medarda wraz z synem, w Wielkim Ustiugu rodzina przebywała pod stałym nadzorem policji. Dziennik doskonale obrazuje życie codzienne rodziny na zesłaniu: domowe zajęcia, rodzinne relacje, życie towarzyskie. Na zesłaniu przebywała również z mężem Edwardem siostra Kończyny, Zofia Römerowa.

publikacje

Wróć do listy

Tunezja 1976 /Père Louis/ (kwiecień) I

W zeszycie Szumańska opisuje swoją wyprawę do Tunezji w kwietniu 1976 r. Spotyka się tam z księdzem, Père Louisem. Diarystka zatrzymuje się początkowo u siostry Teresy ze stowarzyszenia misyjnego Sœurs Blanches. Następnie wraz z księdzem udaje się w podróż po Tunezji. Zwiedza tereny dawnej Kartaginy, miasta Zaghouan, El Jem, Sfax, Kairouan, Susy, Tunisu. Przejeżdżając przez pustynię, oboje natrafiają na charakterystyczne dla tego krajobrazu ksary. Ksiądz Père Louis odprawia nabożeństwa w kilku miejscowościach. Szumańska spotyka się z lokalną ludnością, m.in. znajomymi Père Louisa.

publikacje

Wróć do listy

List Franciszki Themerson do Ireny Grosz, 10.04.1964

List Franciszka Themerson rozpoczyna stwierdzeniem, że telefon od Ireny Grosz ją bardzo wzruszył. Malarka żartuje ze swoich zamiarów szczegółowego rozpisania historii własnej choroby, co zdecydowała się zrobić na prośbę przyjaciółki: „A teraz będziesz się tak czuła jak ten facet, co starego od lat niewidzianego przyjaciela spotkał i pyta: «Co słychać». A ten go za guzik i zaczyna opowiadać wszystko od ostatniego spotkania”.

publikacje

Wróć do listy

Malta 1994

Jest to relacja Ewy Szumańskiej z wycieczki na Maltę, w którą autorka wybrała się z kilkoma osobami (prawdopodobnie przyjaciółmi lub rodziną). Zapiski są lakoniczne, autorka wymienia odwiedzane miejsca i krótko opisuje zdarzenia z poszczególnych dni. Zwiedza Valettę i zabytki, m.in. kościół św. Patryka, Zajazd Kastylijski, Zajazd Prowansalski, kościół św. Pawła Rozbitka, muzeum wojny, kościół św. Franciszka, katedrę, Pałac Wielkiego Mistrza, Teatr Manoel, dolne i górne ogrody Barakka.

publikacje

Wróć do listy

Dziennik: 1973–1974

Dziennik otwiera smutna konstatacja Wandy Nadzinowej na swój własny temat: „Wczoraj był Helena Teiga. Dziś dostała nagrodę Zaiksu, 15 tys. za swą działalność jako tłumacz. Tylko ja nic w życiu nie osiągnęłam” (k. 1r). Pomimo trzech lat od śmierci męża nieustannie za nim tęskni, czuje się opuszczona przez ludzi: „Boże, jaka ja jestem straszliwie samotna, jak tęsknię za Stasiem. Ale ci ludzie, jak oni mnie opuścili” (k. 2r). W walce z przygnębieniem nie pomagają złe wieści, docierające z zagranicy: „Właśnie usłyszałam, że Paweł Klecki zmarł w Liverpoolu podczas próby z tamtejszą orkiestrą.

Strony