Życiorys Izabeli Hanusiewicz
Relacja z zesłania na Syberię.
Izabella Hanusiewicz urodziła się Horodnicy, pow. Żytomierz (ZSRR). W 1920 r. wraz z matką i rodzeństwem przeszła przez zieloną granicę do Polski, by dołączyć do ojca. Rodzina zamieszkała w Korcu, pow. Równe. Tam Izabella ukończyła szkołę powszechną i kontynuowała naukę w Seminarium Nauczycielskim Liceum Krzemienieckiego w Krzemieńcu (1930-1934 r.). W 1934 r. zmarł jej ojciec i musiała zrezygnować z dalszej nauki, ze względów finansowych. Rozpoczęła więc pracę w Urzędzie Pocztowym w Korcu jako telefonistka. W 1936 r. wyszła za mąż za lekarza, Mariana Hanusiewicza. W lutym 1939 r. wyjechali z dwójką małych dzieci, Anną Danutą (ur. 1937 r.) i Andrzejem Stanisławem (ur. 1938 r.), do Szczuczyna Nowogródzkiego. W pierwszym dniu mobilizacji mąż poszedł do wojska w randze porucznika. Ostatni kontakt z nim miała w postaci kartki z obozu jenieckiego w Kozielsku (z dn. 11.02.1940 r.). Zginął w Katyniu, został rozpoznany podczas ekshumacji.
Dnia 13.04.1940 r. o północy do domu p. Hanusiewicz przyszło NKWD. Przeprowadzili rewizję, kazali się spakować i załadowali na furmankę, która zawiozła ich na stację kolejową. Matka autorki, kaleka, pojechała z nimi dobrowolnie, by pomagać przy dzieciach. Jechali przepełnionymi wagonami towarowymi trzy tygodnie. Na stacji Mamlutka wyładowano ich na step. Po kilku dniach, spędzonych pod gołym niebem, zawieziono ich ciężarówkami do odległej o 300 km wsi Mariewka. Tam rodzina zatrzymała się w lepiance u robotnika budowlanego. Izabella pracowała przy wyrobie cegły z gliny i słomy i oblepianiu gliną chałup kazachskich. Zima była bardzo ciężka – bez opału i ciepłej odzieży.
Wiosną 1941 r. wywieziono ich do kołchozu we wsi Sokołówka, Oktiabrskij rejon. Tam rodzina pozostała do 1946 r. We wsi było ok. 20 rodzin przesiedlonych z Polski. Hanusiewicz została wybrana na męża zaufania, funkcje tę pełniła przez 5 lat. W maju 1946 r. wyjechała do Pietropawłowska i zaczęła organizować wyjazd do Polski. Zebrała 58 osób, w tym 23 dzieci. Sami wyremontowali dwa wagony towarowe, które dołączyli do pociągu wiozącego wojsko radzieckie z Władywostoku do Moskwy. W Moskwie ambasada postarała się, by dołączyć ich wagony do pociągu jadącego do Brześcia. Transport został rozwiązany w Białogardzie. Tam niektóre rodziny, odnalazłszy swoich bliskich, odłączyły się, część osiedliła się w okolicach, a część pojechała dalej.
Izabella odnalazła swoją siostrę i we wrześniu 1946 r. przyjechała do niej do Wrocławia. Tu zamieszkała i podjęła pracę w budownictwie. Jej dzieci pokończyły studia: córka - chemię na Politechnice Wrocławskiej, syn – wrocławską Akademię Medyczną. Córka pracuje w Instytucie Technologii Nieorganicznej i Nawozów Mineralnych Politechniki Wrocławskiej. Syn jest doktorem nauk medycznych w dziedzinie chirurgii ortopedycznej, mieszka z rodzina w RPA. Jest ordynatorem Kliniki Ortopedycznej i wykładowcą na Wydziale Lekarskim uniwersytetu w Johannesburgu. Ze względu na swoją działalność w „Solidarności” nie mógł znaleźć odpowiedniej pracy w kraju.