Sylwetki Wielkopolan

W odróżnieniu od pozostałych prac Marii Wicherkiewiczowej, przechowywanych w Bibliotece Polskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, Sylwetki Wielkopolan stanowią nie tyle zwartą całość, ile zbiór mniej lub bardziej powiązanych ze sobą notatek, poświęconych osobom bliskim autorce w różnym stopniu. Sylwetki... składają się z dziesięciu tekstów poświęconych konkretnym osobom lub całym rodzinom. Są to:  Są to: Ksawery Gadebusch, dyplomowany drogista (k. 1); Jan Hanusik i Michał Zabicki, XVII-wieczni snycerze (k. 2–3); Jan Nepomucen Jabczyński – współczesny autorce miodosytnik z Chwaliszewa (k. 4); rodzina Kręglewskich (k. 5–8); rodzina Mincbergów (k. 9–12); Teofila Radońska – nauczycielka (k. 13); Karol Boromeusz Świerzawski (k. 14–16); Rogier Ziołecki, doktor medycyny (k. 17–18); Stanisław, Roman i Matylda Ziołeccy (k. 19); Teodor Teuttold Tripplin, autor relacji podróżniczych (k. 20–21). Chociaż biogramy dobrane są tak, aby reprezentować jak najszerszy przekrój zawodowy społeczeństwa polskiego, zaznaczyć należy, że przedstawiają one głównie sylwetki osób związanych z Marią Wicherkiewiczową (która nie zawsze jednak się do tego wprost przyznaje). Z Ksawerym Gadebuschem poznała się w listopadzie 1939 r. w baraku, w którym przyszło jej mieszkać po wypędzeniu z domu przez Niemców. Jana Hanusika i Michała Zabickiego odkryła w trakcie kwerend archiwalnych, które prowadziła przygotowując się do napisania pracy o historii Poznania. Jan Nepomucen Kręglewski pozował do kilku obrazów jej autorstwa. Dzieje familii Kręglewskich i Mincbergów stanowiły swoiste odbicie wyboistych losów jej własnej rodziny. Razem z Ziołeckimi reprezentowali nieliczne przykłady wielkopolskich rodzin, które cudem uniknęły bankructwa w drugiej połowie XIX w. Teofila Radońska była nauczycielką autorki, przypadkiem odnalezioną przez nią w krakowskim domu starców tuż przed śmiercią. Rogier, Stanisław, Roman i Matylda Ziołeccy byli bliskimi krewnymi Marii. Ze schematu tego wyłamuje się tylko biogram Karola Boromeusza Świerzawskiego, aktora teatralnego doby stanisławowskiej, oraz zapis rozmowy diarystki z Klemensem Kohlerem na temat Tripplina, autora relacji podróżniczych, które – o czym z zaskoczeniem dowiaduje się Maria – nie są zapisem jego rzeczywistych przygód, ale stanowią w całości wytwór fantazji pisarza.