Malarka, pisarka i historyczka. Czwarte z sześciorga dzieci Stanisława Sławskiego i Konstancji z Ziołeckich. Pierwsze lata życia spędziła w Szamotułach, gdzie ze względu na trudną sytuację zawodową Stanisława zmuszeni byli osiąść jej rodzice. Po nagłym awansie ojca na sędziego w Sądzie Ziemiańskim w Poznaniu w 1879 r., wraz z rodzicami i rodzeństwem przeniosła się do stolicy Wielkiego Księstwa Poznańskiego. Tam uczyła się na pensji Anastazji Warnke, pobierała lekcje rysunku u pań Ehlert i Kremer. W Poznaniu mieszkała do 1894 r., kiedy to wyszła za Bogdana Wicherkiewicza, gdańskiego okulistę, i wyprowadziła się wraz z mężem do Gdańska. Kolejne trzy lata spędziła nad Bałtykiem, z dala od rodzinnej Wielkopolski. W 1897 r. z małżonkami skontaktował się brat Bogdana, również okulista, który otrzymał niespodziewaną ofertę pracy wykładowcy na uniwersytecie w Krakowie – w związku z tym zaproponował Wicherkiewiczom odkupienie od niego kamienicy w Poznaniu i przekazanie swojej praktyki okulistycznej Bogdanowi. Małżonkowie skorzystali z oferty, kilka miesięcy później sprowadzili się ponownie do Poznania, gdzie mieszkali do śmierci.
Zainteresowania Marii Wicherkiewicz dotyczyły głównie przeszłości Poznania i historii Polski – tematy te poruszała w swojej twórczości malarskiej, utworach literackich i próbach historiograficznych. Autorka pracy historycznej Rynek Poznański i jego patrycjat (1925). Drugim znaczącą fascynacją Marii była urbanistyka, którą zainteresowała się zapewne pod wpływem brata Rogera, znanego wielkopolskiego architekta. Wicherkiewiczowa swobodnie łączyła obie pasje – pierwszy znaczący artykuł naukowy jej autorstwa dotyczył biografii Antoniego Höene, projektanta zwieńczenia wieży poznańskiego ratusza. W swoich pracach wyrażała niezgodę na zapominanie dokonań Wielkopolanek, których przeszłość raz po raz wyciągała na światło dzienne w swoich artykułach. Znana ironistka i podróżniczka, autorka wspomnień z podróży po Afryce i Włoszech. Autorka książek, m.in. Łódź w kulturze, czy Jan Quadro z Lugano. Zmarła 7 kwietnia 1962 roku, w 1983 roku przeniesiona na Cmentarz Zasłużonych Wielkopolan. Jej portret można zobaczyć w poznańskim Muzeum im. Henryka Sienkiewicza.
