Relacja Anny Bach

Anna Bach przypomina okres po wybuchu II wojny światowej. W jej lubelskim domu zatrzymywali się Żydzi uciekający z Warszawy. Po wkroczeniu Niemców do Lublina, zgromadzono ludność żydowską na ulicy Lipowej i spisano. Autorka próbowała podać mężowi paczkę z jedzeniem, ale niemiecki żołnierz rzucił pakunek w jej stronę, mówiąc, że gdyby Żydzi wiedzieli, co ich czeka, to już teraz powinni popełniać samobójstwa. W mieście wprowadzono ustawy antyżydowskie. Sprawy przybrały zły obrót, kiedy pojawiły się oddziały SS. W tym czasie w Lublinie przebywało wielu przyjezdnych Żydów, więc liczba ludności żydowskiej mogła przekraczać 50 tys. Przez miasto przejeżdżały transporty Żydów z Czech i Niemiec do obozu w Sobiborze. W kwietniu 1942 r. przesiedlono lubelskich Żydów na Majdan Tatarski. Autorka wraz z dzieckiem została wysłana do obozu koncentracyjnego na Majdanku. Podczas selekcji ktoś polecił jej uciekać z dzieckiem w kierunku getta na Majdanie. Później dowiedziała się, że akcja jej ocalenia została zorganizowana przez Judenrat. W czasie likwidacji getta (listopad 1942) Bach schroniła się z córką w piwnicy domu żydowskiego policjanta. Przekupiony Ukrainiec pomógł im wydostać się na „aryjską stronę”. Zdecydowała się wyjechać do Warszawy. Podróżowała z Polką – oficjalnie dziecko znajdowało się pod opieką znajomej. W okolicach Dęblina niemieccy żandarmi po awanturze wyrzucili z pociągu jej bagaż, a później dziewczynkę. Wyskoczyła za dzieckiem i została aresztowana, ale zwolniono ją po kilku godzinach przesłuchania. Dotarła do Warszawy, a po wybuchu powstania zatrzymano ją i wysłano do obozu przejściowego w Pruszkowie. Uciekła z transportu do Auschwitz, kiedy pociąg zatrzymał się w Strzemieszycach i ruszyła z powrotem do miasta. Jednak Warszawa była odcięta. Zatrzymała się w Skierniewicach. Zaczęła szukać córki, którą odnalazła dzięki organizacjom łączącym rodziny na krótko przed spisaniem relacji.