[List Leontyny Chybowskiej do Walerii Bohackiej]

Autorka rozpoczyna list od pochwalenia się, że otrzymała posadę w zarządzie kolei i zajmuje się statystyką. Podkreśla, że praca jest trudna i odpowiedzialna, ale możliwość dołożenia się do domowego budżetu jest dla niej satysfakcją. Żartobliwie zauważa, że w Kijowie łatwiej jest trafić do królestwa niebieskiego niż dostać pracę, której zdobycie kosztowało ją wiele zachodu i energii. Wspomina o Wici, która nie miała tyle szczęścia i dodaje, że dziewczyna jest zbyt delikatna i „bierna”, dlatego ciężko jest jej odnaleźć się w tych trudnych czasach, kiedy wszyscy muszą z sobą rywalizować. Autorka zarzuca swojej siostrze Walerii, że z perspektywy emigracyjnej nie rozumie bardzo wielu spraw, które dotyczą obecnej sytuacji w kraju. Kondycja finansowa Ukraińców jest zróżnicowana, nie brak ludzi, którym wiedzie się dobrze, ponieważ są sprytni i nie zawsze uczciwi. Natomiast fatalne jest położenie „obywateli gorszego gatunku” - z handlu naręcznego żyją zarówno dawni popi, profesorowie, jak i hrabiowie sprzedający ostatnie rodowe kosztowności. Autorka opisuje dawną arystokrację, która na targu spotyka się teraz codziennie, jak dawniej na balach.

Autorka dzieli się również opinią na temat Czech i Czechów. Twierdzi, że Czesi odziedziczyli po Niemcach gospodarność i dążenie do dobrobytu, nie są narodem skłonnym do prowadzenia wojen i przeznaczają podatki na rzeczy ważniejsze niż wojsko. Nadmienia, że podczas ostatniej wojny Czechy miały o wiele więcej szczęścia niż Polska, która została zniszczona. W tym akapicie ujawnia się niestabilna tożsamość narodowa Chybowskiej - nie do końca uważa się za Polkę, lecz o Ukrainie mówi w kontekście dawnego przyporządkowania historycznego i kulturowego.

List kończy się prośbą o przesłanie lekarstw dla chorej matki, o które trudno w Kijowie oraz o nasiona kalafiora. Autorka pisze, że powszechny brak tych roślin na rynku jest dla niej szansą zrobienia dobrego interesu.