Czerwone róże

Utwór przysłany na konkurs literacki „Dnia Polskiego” z 1936 r. Jest to opowiadanie o dworskim życiu. Młoda hrabina – głowna bohaterka utworu – przyjechała do podmiejskiego dworu swojej rodziny. Po kilku dniach zatęskniła za miastem i postanowiła się do niego wybrać – lecz w tajemnicy przed domownikami. Okazuje się, że jej zmartwieniem jest, że nie potrafi zakochać się w mężczyźnie, który ma zostać jej mężem. Ma ona z tego powodu wyrzuty sumienia, gdyż – jak twierdzi – jest on dobrym i szlachetnym człowiekiem. Cały czas jednak rozmyśla nad sensem małżeństwa z rozsądku. Sama przed sobą w końcu dochodzi do wniosku, że Karola nie kocha. W pociągu do Kowna poznaje młodego mężczyznę i rozpoczyna z nim rozmowę; okazuje się, że zna on jej brata. Po przyjeździe do domu bohaterka wyjawia ciotce u której mieszka, że nie kocha swojego narzeczonego. Ta w złości wyrzuca ją z domu. Od tego momentu bohaterka zaczyna wieść samotne życie.