Pisarka, diarystka. Autorka opowiadań, powieści historycznych, wspomnień i dzienników. Jeszcze zanim dała się poznać jako samodzielna twórczyni, pisała i publikowała w duecie z mężem Jerzym Kowalskim. Absolwentka romanistyki na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, gdzie studiowała również filologię klasyczną. Biegle posługiwała się francuskim, znała również grekę, łacinę i język niemiecki. W wieku dwudziestu jeden lat wyszła za mąż za swojego profesora, Jerzego Kowalskiego, filologa klasycznego i wykładowcę Uniwersytetu Lwowskiego. W okresie międzywojennym małżonkowie często podróżowali, m.in. do Paryża, Lozanny, Berlina czy Monachium. Bywali również we Włoszech. Przed wojną Kowalska aktywnie udzielała się w życiu literackim Lwowa, należała do inteligencji lewicującej, drukowała w lewicowych „Sygnałach”, współpracowała z grupą literacką Przedmieście. W 1936 r. brała udział w antyfaszystowskim Zjeździe Pracowników Kultury. Do 1943 r. mieszkała we Lwowie, potem na krótko trafiła do Warszawy, gdzie zaangażowała się w działalność konspiracyjną. W stolicy była również w czasie powstania warszawskiego. Po wojnie wraz z mężem przeniosła się do Wrocławia. Tam urodziła się jej córka Maria Wanda w 1946 r., a w 1948 r. zmarł mąż. Była redaktorką naczelną kwartalnika „Zeszyty Wrocławskie”. Anna Kowalska była wieloletnią partnerką pisarki Marii Dąbrowskiej, z którą poznały się w 1941 r. W 1954 r. Kowalska przeniosła się z córką do Warszawy, gdzie zamieszkały wraz z Dąbrowską. Jej twórczość to m.in.: Na rogatce (1953), Szczelina (1967), Wójt wolborski (1955), Astrea (1956), Opowiadania greckie (1949), Safona (1959), Kandelabr efeski (1960), Uliczka klasztorna (1949). Fragmenty jej dzienników zostały opublikowane jako Dzienniki 1927–1969 (w oprac. P. Kądzieli, 2008).
