Gąsiorowska, Natalia

Historyczka, edytorka źródeł, popularyzatorka historii. Studiowała historię na uniwersytetach w Heidelbergu i Paryżu oraz ekonomię m.in. w Collège de France. Następnie skończyła historię na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie pod kierunkiem Szymona Askenazego, uzyskując w 1910 r. dyplom doktora. Była wówczas zaangażowana w działalność oświatową, m.in. w Towarzystwie Kultury Polskiej i na Uniwersytecie Ludowym, pracowała jako nauczycielka w szkołach warszawskich. W latach 1918–1939 związana z Wyższą Wszechnicą Polską w Warszawie, gdzie prowadziła wykłady z historii Polski i powszechnej historii gospodarczej. W 1933 r. habilitowała się na Uniwersytecie Warszawskim, podjęła pracę na UW na stanowisku docenta. W okresie okupacji zaangażowana w tajne nauczanie. Po powstaniu warszawskim wywieziona do obozu pracy w Berlinie. W 1945 r. przyjechała do Łodzi, gdzie w 1948 r. brała udział w powoływaniu do życia Instytutu Historii Uniwersytetu Łódzkiego, do 1952 r. była jego pierwszym dyrektorem. W latach 1952–1956 kierowała Zakładem Historii Gospodarczej i Społecznej, w latach 1956–1958 była kierownikiem Katedry i Zakładu Historii Polski XIX i XX w. W 1946 r. zaangażowana w tworzenie w Łodzi Państwowej Wyższej Szkoły Pedagogicznej. W tym samym czasie pracowała na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie kierowała Katedrą Historii Polski Nowożytnej i Najnowszej (1952–1959) i Katedrą Historii Polski XIX i XX w. (1959–1961). Od 1952 r. była członkinią rzeczywistą Polskiej Akademii Nauk, przewodniczącą Rady Naukowej Instytutu Historii PAN. Działała także w Łódzkim Oddziale Polskiego Towarzystwa Historycznego. Od 1949 r. należała do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, pracowała w Zakładzie Historii Partii przy KC PZPR. Zajmowała się nowożytnymi dziejami społeczno-gospodarczymi i dziejami polskiego ruchu robotniczego.