Działaczka komunistyczna, teoretyczka i krytyczka sztuki. Urodzona w Chersoniu na Ukrainie. Rodzice pochodzili z Piotrkowa, na Ukrainie znaleźli się przymusowo. Na początku literatury i języka polskiego uczył ją i rodzeństwo prywatny nauczyciel. Później autorka uczyła się w prywatnym gimnazjum polskim Zaleskiej w Mohylewie. Po maturze, którą zdała po wydarzeniach rewolucyjnych 1917 r., Gubernialny Wydział Oświaty Ludowej polecił jej założenie polskiej szkoły w Szkłowie, przeznaczonej dla dzieci polskich robotników tamtejszej papierni. W 1921 r. została skierowana na Polskie Kursy Pedagogiczne do Moskwy. Tam nauczycielami byli m.in. Julian Marchlewski, Feliks Kon, Julian Leszczyński-Leński i Stanisław Feliks Bobiński. W wyniku ich rekomendacji została w 1921 r. kandydatką do Rosyjskiej Komunistycznej Partii (bolszewików), a od 1924 r. była członkinią Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (bolszewików) (WKP). Po ukończeniu kursu pedagogicznego prowadziła zajęcia seminaryjne w polskiej wojskowej Szkole Czerwonych Komunardów, a równocześnie była słuchaczką kilkumiesięcznej Szkoły Partyjnej, którą niebawem przekształcono w Komunistyczny Uniwersytet Mniejszości Narodowych Zachodu. Następnie sama prowadziła w nim zajęcia dydaktyczne w polskim sektorze, a równocześnie odbywała studia filozoficzne na uniwersytecie moskiewskim. Pod koniec 1922 r. wyszła za mąż za Stanisława Feliksa Bobińskiego. W związku ze skierowaniem go do Jekaterynburga na stanowisko profesora i rektora Uralskiego Uniwersytetu Komunistycznego przeniosła się tam i kontynuowała studia, łącząc je z pracą pedagogiczną w Szkole Partyjnej i zajęciami propagandowymi w wielkich zakładach pracy. Współpracowała też z tamtejszą prasą komsomolską (wówczas formalnie została przyjęta do Komsomołu). W 1925 r. polska sekcja Międzynarodówki Komunistycznej skierowała Siekierską na studia aspiranckie na oddziale fillozoficznym Instytutu Czerwonej Profesury przy Komitecie Centralnym (KC) WKP. W tym samym czasie wykładała filozofię marksistowską na wyższych uczelniach Moskwy. Po zakończeniu studiów w 1929 r. została wysłana przez KC WKP na Białoruś. Była wykładowczynią uniwersytetu w Mińsku i pracownicą Białoruskiej Akademii Nauk, a zarazem propagandystką, korespondentką „Pravdy” oraz publicystką prasy białoruskiej. W 1932 r. przeniosła się do Moskwy, gdzie pracowała w Międzynarodowej Szkole Leninowskiej. W latach 1934–1937 pracowała jako redaktor i kierownik redakcji w Państwowym Wydawnictwie Literatury Pięknej „Goslitizdat”. Komisja Kwalikacyjna Komitetu Naukowego przy Centralnym Komitecie Wykonawczym ZSRR nadała jej 23 listopada 1935 r. stopień kandydata nauk. Siekierska została docentem katedry filozofii w Instytucie Czerwonej Profesury. Po aresztowaniu męża w 1937 r., jako „członek rodziny zdrajcy ojczyzny”, została w czerwcu również aresztowana i skazana na osiem lat obozu pracy. Najpierw przebywała w obwodzie riazańskim, następnie w Tałagach pod Archangielskiem. Zwolniona została w styczniu 1945 r. Przyjęta do Polskiej Partii Robotniczej (PPR) w 1945 r. została skierowana do Łodzi, początkowo na wykładowcę, a potem zastępcę dyrektora Centralnej Szkoły PPR. Odwołana do Warszawy 19 stycznia 1948 objęła stanowisko zastępcy kierownika Wydziału Oświaty i Kultury KC PPR, następnie Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). Uczestniczyła w grudniu 1948 r. w Kongresie Zjednoczeniowym, następnie w II Zjeździe (1954) i w I Krajowej Konferencji (1973) PZPR. Z racji swego stanowiska w KC PPR i PZPR (zajmowanego do października 1950 r.) spełniała nadzór i kontrolę polityczną nad różnymi sferami życia kulturalnego. We wrześniu 1950 r. powołano ją na stanowisko zastępcy kierownika Wydziału Filozofiii. Następnie w 1951 r. mianowana została kierownikiem Katedry Materializmu Dialektycznego. Komisja Kwalikacyjna dla Pracowników Nauki 27 listopada 1954 przyznała jej tytuł profesora nadzwyczajnego. Do 1956 r. była członkiem Rady Kultury i Sztuki. Od 1950 r. przynależała do Związku Literatów Polskich. W prasie publikowała artykuły i recenzje z zakresu estetyki, literatury, teatru i filmu. Dn. 1 maja 1957 r. została mianowana I sekretarzem w Poselstwie PRL w Hadze, w latach 1958–1963 pozostawała w MSZ na etacie starszego radcy. W tym okresie nadal zajmowała się publicystyką kulturalną. Dn. 1 stycznia 1964 otrzymała stanowisko profesora nadzwyczajnego w Zakładzie Teorii i Historii Filmu w Instytucie Sztuki PAN, na którym pracowała do przejścia na emeryturę 31 grudnia 1975 r. Pozostawała na pozycjach metodologii marksistowskiej. Do końca życia była członkinią PZPR. Ostatnie swoje miesiące spędziła w Domu Opieki Społecznej w Henrykowie. Zmarła 4 marca 1984 r. w Warszawie. Pochowana została na cmentarzu Komunalnym.
