Łopaciński, Euzebiusz

Historyk, archiwista, kolekcjoner. Ukończył gimnazjum w Rydze, a następnie studia w Dorpacie i Krakowie. Po 1911 r. osiadł w Warszawie, gdzie opracowywał zbiory Archiwum Krasińskich zniszczone podczas I wojny światowej. W 1918 r. rozpoczął pracę jako archiwista w Wilnie. Do 1927 r. był wicedyrektorem Archiwum Państwowego w Wilnie, należał też do tamtejszego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Po II wojnie światowej na stałe zamieszkał w Warszawie, gdzie współpracował z Centralnym Zarządem Muzeów i Ochrony Zabytków, Zakładem Urbanistyki i Architektury PAN oraz Komisją Badań Dawnej Warszawy. Podczas kwerend zgromadził bogaty materiał z wypisów archiwalnych, znany jako Teki Łopacińskiego, przechowywane w CZMiOZ. Był żonaty z Jadwigą Potworowską, z którą miał córkę Teklę. Ich związek nie należał jednak do udanych – ich relacje obszernie opisuje w swoich dziennikach Janina z Puttkamerów Żółtowska.