Chomiński, Ludwik

Wydawca, bibliofil, działacz społeczny i polityczny. Pochodził z rodziny ziemiańskiej. Jego ojciec, Aleksander Chomiński, był posłem do rosyjskiej Dumy i członkiem Rady Państwa. Chomiński ukończył gimnazjum rosyjskie w Wilnie. W latach 1908–1912 studiował nauki rolnicze i historyczno-społeczne w Krakowie, a potem przez jakiś czas gospodarował rodzinnym majątkiem w Olszewie. W czasie I wojny światowej przeniósł się do Wilna, gdzie podjął działalność polityczną. W 1919 r. założył Polski Związek Ludowy „Odrodzenie” na Wileńszczyźnie. W latach 1922–1925 pełnił funkcję wiceprezesa Polskiego Stronnictwa Ludowego „Wyzwolenie”. Był posłem na Sejm Wileński w 1922 r. oraz Sejm RP (1923–1932). W latach 1918–1935 prowadził w Wilnie Polską Drukarnię Nakładową „Lux”, w której wydawał m.in. czasopisma: „Unia”, „Nasz Kraj”, „Gazeta Krajowa” „Gazeta Wileńska”. Był też członkiem licznych instytucji i towarzystw naukowych, m.in. Instytutu Naukowo-Badawczego Europy Wschodniej w Wilnie, Towarzystwa Bibliofilów Polskich w Wilnie, Towarzystwa Przyjaciół Biblioteki im. Wróblewskich. Należał również do wolnomularstwa, jeszcze w okresie zaborów, a potem od 1921 r. do loży Lucifer Agni. W 1945 r. aresztowany i wywieziony w głąb Rosji. Po zwolnieniu w 1946 r. został dyrektorem Instytutu Kultury przy Ministerstwie Kultury i Sztuki w Warszawie.