Pierwszy wpis z 18/30 czerwca 1897, Piotrówka. Tak jak w poprzednich zeszytach obok datacji znajduje się oznaczenie miejsca, w którym autorka przebywała. Kontynuacja dziennika pod względem treściowym i gatunkowym – takim sam układ notowań, choć zapiski w większości niefaktograficzne, bezczasowe, a autorka zdaje się niemal wyabstrahowana ze swojego środowiska, codziennych i zawodowych czynności (silniejsze osadzenie w rzeczywistości widoczne w notatkach z dwóch-trzech lat przed śmiercią).

Zeszyt z datowanymi zapiskami Marceliny Kulikowskiej zatytułowany Szkice. Duże luki, notowania nieregualrne, niejednolita treść notatek, przez co dziennik z tego okresu nie stanowi pełnego źródła na temat jego autorki i jej biografii. Jest to rodzaj dziennika pisarskiego, który oprócz rejestru treści osobistych służył jako brulion utworów literackich.

Akcja opowiadania Hanny Znatowicz Badanie lekarskie toczy się w obozie koncentracyjnym w Ravensbrück i choć w treści dokumentu nie pada data, dzięki informacjom z innych tekstów autorki dotyczących pobytu w obozie możliwe jest umiejscowienie opowiadanej historii w 1944 r. Tekst jest opisem upokarzającej procedury tytułowego badania, jaką przechodzą nowo przybyłe więźniarki Ravensbrück: kobietom, wszystkim bez wyjątku, nakazywano rozebranie się do naga i wielokrotne okrążanie biegiem dziedzińca obozowego, w obecności obserwujących wszystko kilku młodych esesmanów.

UNRRA to podzielone na cztery części opowiadanie opisujące realia życia w obozie dla dipisów (ang. displaced persons – osoby przemieszczone, w skrócie DPs) w miasteczku w Górnej Bawarii (z treści dokumentu można wnioskować, że chodzi najpewniej o miejscowość Landberg am Lech). Akcja rozgrywa się na przestrzeni kilkunastu miesięcy lat 1945 i 1946. Przedstawia życie dipisów w obozie z perspektywy jego mieszkanki, a zarazem pracownicy – byłej więźniarki Ravensbrück, która cały swój pobyt w obozie przepracowała w charakterze urzędniczki Unry, m.in. jako tłumaczka.

Wspomnienia zostały poświęcone przez autorkę jej mężowi, słynnemu pianiście – Jerzemu Lalewiczowi. Antonina z Lewaków jako dziecko trafiła na wychowanie do Lalewiczów po tym, jak zmarła jej matka, a ojciec powtórnie się ożenił. W swoich wspomnieniach skupia się przede wszystkim na dokładnym oddaniu sylwetki męża – szczegółowo charakteryzuje jego działalność zawodową i artystyczną, narrację opatruje fragmentami pokoncertowych recenzji, a w niewielkim stopniu skupia się na własnej biografii.

Wspomnienia obejmują okres ok. 1890–1940. Romerowa pisała je na zesłaniu w Rosji (tj. ok. 1942 r.). Być może stanowiły brulionową wersję większej całości, która nie powstała.Zbiór wspomnień Zofii Romerowej rozpoczyna sie od opisu domu rodzinnego, znajdującego się przy ulicy Niemieckiej 3 w Wilnie (tzw. Szyszkarnia – od nazwiska właściciela – Szyszki).

Opis dotyczy dwóch zeszytów dziennika osobistego Poli Gojawiczyńskiej. Początkowe karty pierwszego zeszytu odnoszą się do okresu przed 1948 r. Autorka odnotowuje m.in. datę ślubu córki Wandy (7 listopada 1945 r.), jej wyjazd z mężem do Sztokholmu (w czerwcu 1946 r.), informację o przekładach Dziewcząt z Nowolipek, a także narodziny wnuka – Jacka. Do minionych lat Pola powraca także przy okazji robienia wypisów z „Gazety Polskiej” z 1938 r., których podjęła się w ramach przygotowań do kolejnej powieści.

Wspomnienie powstało już po śmierci pisarza, ale autorka przywołuje spotkanie autorskie z Gustawem Daniłowskim w Morskim Oku przed laty, w roku 1909 (właściwie spotkanie z literatami, ale ostatecznie na miejsce nie dotarli i nie czytali swoich utworów Żeromski i Tetmajer). Szczegóły spotkania, wspomnienie literackie, z wyraźnie poprowadzoną fabułą i nawiązaniem do Joanny Podborskiej z „Ludzi bezdomnych” Żeromskiego, która marzyła o spotkaniu z poetą.

Jest to list skierowany do rosyjskich literatów.

Orzeszkowa odpowiada na zaproszenie do udziału w uroczystości ku czci „polskiego wieszcza Adama Mickiewicza”.

[rekord w trakcie opracowana]

Pod tą sygnaturą znajduje się wierszowany pamiętnik autorki.

Wiersze osadzone są w ramie czasowej odpowiadającej zmieniającym się porom roku.

Głównym tematem jest życie religijne autorki. Pamiętnik jest więc też poniekąd modlitewnikiem.

[rekord w trakcie opracowania]