Margot Ringer została przewieziona z sosnowieckiego getta na Środuli do obozu przejściowego w Gogolinie, a stamtąd do obozu w Gliwicach. Pracowała w fabryce sadzy. Opisała warunki życia w gliwickim obozie, wspominając m.in., że co trzecia niedziela była wolna i wówczas organizowano „amatorskie imprezy”, które były „aprobowane" przez Niemców. Autorka została ewakuowana do Neustadt k. Berlina i następnie do Ravensbrück. Pracowała przy kopaniu okopów. W obozie panował głód i choroby. Dzienne racje żywnościowe wynosiły 10 dkg chleba i dwie łyżki zupy, potem pół litra zupy. 2 maja 1945 r.

Życiorys Eleonory Koniecznej jest jednym z załączników do jej podania o pracę w policji. Oprócz informacji typowych w tego rodzaju tekstach użytkowych, jak np. wykształcenie, doświadczenie zawodowe czy znajomość języków obcych, opis życia Koniecznej zawiera dane dotyczące członków rodziny i ich sytuacji zawodowej – ojca, sióstr i braci. Autorka wspomina, że dalszą naukę po maturze uniemożliwiła jej trudna sytuacja finansowa rodziny, choroby rodziców i potrzeby związane z edukacją młodszych braci.

Eleonora Konieczna złożyła podanie o pracę urzędniczki w policji. Napisała o swoim wykształceniu i zdobytych umiejętnościach – zdała maturę, umiała pisać na maszynie. Ze studiów musiała zrezygnować na rzecz uczących się młodszych braci i z powodu braku środków finansowych. Wcześniej pracowała na poczcie i było to zastępstwo. 

Dokument dołączony do podania Janiny Izbickiej o pracę w policji. Zawiera informacje dotyczące zawodu i miejsca pracy ojca, a także siostr autorki, ich stanie cywilnym, miejscu zamieszkania, zawodach ich mężów i wykonywanej przez siostry pracy. Izbicka pisze o swoim wykształceniu, doświadczeniu zawodowym, o nieznajomości języków obcych. Wymienia osoby, które mogą udzielić jej referencji – imiona i nazwiska dwóch mężczyzn, pracowników policji, z których jeden, sądząc po nazwisku, jest z nią spokrewniony.

Janina Izbicka skierowała podanie o pracę w policji do Referatu Policji Kobiecej Komendy Głównej Policji Państwowej w Warszawie. Znalazły się tam informacje o jej wykształceniu i doświadczeniu zawodowym, a także osobiste wzmianki o trudnych warunkach materialnych po śmierci męża i samodzielnym utrzymywaniu pięcioletniego dziecka, znajdującego się u rodziców autorki. Izbicka zapewniła, że jest osobą silną fizycznie i zdrową, a syn może pozostawać dłużej pod opieką jej matki, jeżeli praca będzie tego wymagała.

Dokument ten jest podaniem o pracę na stanowisku maszynistki i zostało skierowane do Naczelnika Urzędu Śledczego w Warszawie. Zawiera informacje o wykształceniu i doświadczeniu zawodowym Janiny Izbickiej, a także wzmianki osobiste o trudnych warunkach materialnych po śmierci męża i samodzielnym utrzymywaniu pięcioletniego dziecka. Na końcu dokumentu przybito pieczęć, która potwierdza, że Izbicka nie figuruje na liście osób niemogących podjąć służby państwowej. Poniżej widnieje odręczna notatka, zatytułowana Wywiad (15.12.1937).

Dokument dołączony do podania Janiny Izbickiej o pracę w policji. Zawiera następujące informacje: adres zamieszkania, imiona rodziców, zawód ojca, dane o poprzednim miejscu pracy, datę ślubu, imię i nazwisko męża, zawód męża, rok śmierci męża, imię syna oraz wzmiankę, że teraz dziecko jest pod opieką rodziców autorki.

Helena Rozenbaum opisuje prześladowania i przesiedlenia Żydów po wkroczeniu Niemców do Ostrowca Świętokrzyskiego. Po likwidacji getta w 1942 r. większość Żydów wywieziono do Treblinki, a pozostałych wysłano do obozów pracy w Ostrowcu i Starachowicach. Autorka po wojnie zamieszkała we Włoszech. Podczas pobytu w Łodzi w styczniu 1947 r. zgłosiła się do Centralnej Żydowskiej Komisji Historycznej.

Motywy spisania wspomnień Halina Kenarowa wyjaśnia w zakończeniu – w roku 1957 podupadła na zdrowiu i jako formę kuracji przystąpiła do spisania swojej relacji z działalności szkoły w pierwszych 10 latach jej istnienia.

Przygotowywana w 1860 r. przez Antoninę Machczyńską praca poświęcona polskiej historii spotkała się – jak odnotowuje diarystka – z pewnym powątpiewaniem Adama Jerzego Czartoryskiego, który stwierdził: „Nie wiem… nie widziałem jeszcze nigdy historii pisanej przez kobietę… Praca niesłychana, ale próbuj” (k. 4r).  Dziennik ten był dla diarystki formą motywowania się do pracy, do samodoskonalenia, do rozwijania się w zawodzie nauczycielki.