Sztambuch z pamiątkowymi wpisami znajomych, przyjaciół, rodziny. Najprawdopodobniej nie są to autografy zbierane przez Celinę Dominikowską z Treterów, jak wskazuje identyfikacja archiwalna, ale sztambuch prowadzony w latach szkolnych przez młodą dziewczynę, Helenę. Świadczą o tym takie podpisy, jak: „kochanej Helce / marzycielce / wpisała, prosząc o pamięć Zofia Antonowiczówna” (k. 11r); „Pracę i miłość rodzinną polecam Ci Halko jako dwa talizmany…” (k. 6r); „Miłość jest zmienna / Nadzieja zdradliwa / Trwałą jedynie / Przyjaźń prawdziwa. Kochanej Helci M. [C]ybryńska” (k.

W czwartym zeszycie wspomnień Helena Garszyńska kontynuuje wątek życia towarzyskiego, które prowadziła po ukończeniu szkoły. Podczas pobytu w Austrii autorka uczestniczyła w balu, na którym zjawił się Franciszek Józef. Swoje spotkanie z monarchą opisała po latach w następujących słowach: „O 12 muzyka zagrała fanfarę i wszedł Franciszek Józef ze swoją świtą, z dwoma adiutantami. Przyznam też, że byłam trochę oszołomiona, dotąd cesarzy i królów widywałam tylko na obrazku, a tutaj pierwszy raz żywego. Potem my dla Franciszka Józefa żywiliśmy zawsze więcej sympatii jak np.

Dokument z pogranicza dziennika pracy zawodowej i dziennika prywatnego. Zapiski rozpoczynają się od informacji o podjęciu przez autorkę pracy w Bibliotece Uniwersyteckiej w Poznaniu. Dziennik ukazuje tragiczny stan poznańskich bibliotek tuż po zakończeniu działań wojennych, a także ofiarność tamtejszych bibliotekarzy w ratowaniu i zabezpieczeniu zbiorów tuż przed rozpoczęciem szturmu na miasto przez Armię Czerwoną w styczniu 1945 r.

Wspomnienie Anieli Koehlerówny poświęcone są głównie pracy naukowej Ludwiki Dobrzyńskiej-Rybickiej. W zapiskach można zatem odnaleźć wykaz najważniejszych prac badaczki, informacje o jej edukacji i zainteresowaniach naukowych oraz członkostwie w towarzystwach badawczych. Sporo miejsca Koehlerówna poświęciła pracy bibliotekarskiej bohaterki wspomnienia.

Głównym tematem dziennika są rozważania autorki nad aktualnymi zagadnieniami filozoficznymi. Szczególne miejsce zajmuje tu projektowany wykład pt. Wpływ filozofii św. Tomasza na czasy obecne, którego przygotowanie zajęło Dobrzyńskiej-Rybickiej dużo czasu. Temat wykładu powraca wielokrotnie w kolejnych wpisach. Wśród nich można znaleźć zarówno pojedyncze hasła, prawdopodobnie rozwijane później w tekstach naukowych autorki, np.: „Metafizyka to zastosowanie formy matematycznej do rzeczywistości” (k.

Zeszyt Ludwiki Dobrzyńskiej-Rybickiej o sygnaturze rkps 1294/XI stanowi nie tyle dziennik czy pamiętnik (jak pozostałe jednostki w teczce 1294), ale notatki i osobiste przemyślenia autorki na temat takich pojęć jak „religia”, „dobro”, „zło”, „wola”, „moralność” czy „uczucia”. Z rozważań autorki wyłania się skomplikowany myślowo, ale wewnętrznie spójny obraz ludzkiej duchowości, głęboko przesiąknięty religijnością katolicką, zaczerpnięty chyba od św. Tomasza z Akwinu. Jest to obraz w swojej całości optymistyczny.

Jest to najstarszy zachowany tom zapisków osobistych Ludwiki Dobrzyńskiej, który stanowi swego rodzaju dziennik duchowy. Autorka prowadzi w nim rozważania filozoficzne nad zagadnieniem fałszu i prawdy oraz opisuje stan swojej duszy. Dziennik, całkowicie skupiony na przeżyciach duchowych autorki, niemal pozbawiony jest wzmianek o innych osobach.

Tekst powstał z okazji pięćdziesięciolecia Wyższej Szkoły Dziennikarskiej działającej przy Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie. Jest wspomnieniem o początkach szkoły, pierwszych zajęciach, studentach i wykładowcach. Wanda Rostworowska rozpoczyna relację opisem pierwszego dnia zajęć, które odbyły się 1 października 1917 r., po południu, w gimnazjum im. Staszica przy ul. Polnej; część zajęć odbywała się też w gmachu Wolnej Wszechnicy Polskiej przy ul. Śniadeckich 8.

Relacja odnosi się do wydarzeń z początku listopada 1931 r.; w owym czasie, na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie, wśród społeczności studenckiej zaistniał wyraźny podział na „studentów chrześcijan” oraz „studentów Żydów”, co doprowadziło do zamieszek i zajść o charakterze antysemickim. Kontekstem opisywanych zdarzeń jest sytuacja dotycząca podziału preparatów prosektoryjnych. Delegacja „młodzieży chrześcijańskiej” udała się do prof.

Relacja odnosi się do sytuacji mających miejsce w listopadzie 1931 r. na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Autorka relacjonuje wydarzenia rozgrywające się na początku miesiąca. Podczas ich trwania została ona oskarżona o prowokację. Kontekstem relacji są zajścia antysemickie, które odbywały się na terenie Uniwersytetu. W 1931 r. wśród studentów istniał wyraźny podział na „studentów-Żydów” oraz „studentów-chrześcijan”.