Wspomnienie Anieli Koehlerówny poświęcone są głównie pracy naukowej Ludwiki Dobrzyńskiej-Rybickiej. W zapiskach można zatem odnaleźć wykaz najważniejszych prac badaczki, informacje o jej edukacji i zainteresowaniach naukowych oraz członkostwie w towarzystwach badawczych. Sporo miejsca Koehlerówna poświęciła pracy bibliotekarskiej bohaterki wspomnienia.
Głównym tematem dziennika są rozważania autorki nad aktualnymi zagadnieniami filozoficznymi. Szczególne miejsce zajmuje tu projektowany wykład pt. Wpływ filozofii św. Tomasza na czasy obecne, którego przygotowanie zajęło Dobrzyńskiej-Rybickiej dużo czasu. Temat wykładu powraca wielokrotnie w kolejnych wpisach. Wśród nich można znaleźć zarówno pojedyncze hasła, prawdopodobnie rozwijane później w tekstach naukowych autorki, np.: „Metafizyka to zastosowanie formy matematycznej do rzeczywistości” (k.
Zeszyt Ludwiki Dobrzyńskiej-Rybickiej o sygnaturze rkps 1294/XI stanowi nie tyle dziennik czy pamiętnik (jak pozostałe jednostki w teczce 1294), ale notatki i osobiste przemyślenia autorki na temat takich pojęć jak „religia”, „dobro”, „zło”, „wola”, „moralność” czy „uczucia”. Z rozważań autorki wyłania się skomplikowany myślowo, ale wewnętrznie spójny obraz ludzkiej duchowości, głęboko przesiąknięty religijnością katolicką, zaczerpnięty chyba od św. Tomasza z Akwinu. Jest to obraz w swojej całości optymistyczny.
Jest to najstarszy zachowany tom dziennika Ludwiki Dobrzyńskiej Rybickiej, który stanowi swego rodzaju dziennik duchowy. Autorka prowadzi w nim rozważania filozoficzne nad zagadnieniem fałszu i prawdy oraz opisuje stan swojej duszy. Dziennik, całkowicie skupiony na przeżyciach duchowych autorki, pozbawiony jest niemal całkowicie wzmianek o innych osobach.
Tekst powstał z okazji pięćdziesięciolecia Wyższej Szkoły Dziennikarskiej działającej przy Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie. Jest wspomnieniem o początkach szkoły, pierwszych zajęciach, studentach i wykładowcach. Wanda Rostworowska rozpoczyna relację opisem pierwszego dnia zajęć, które odbyły się 1 października 1917 r., po południu, w gimnazjum im. Staszica przy ul. Polnej; część zajęć odbywała się też w gmachu Wolnej Wszechnicy Polskiej przy ul. Śniadeckich 8.
Relacja odnosi się do wydarzeń z początku listopada 1931 r.; w owym czasie, na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie, wśród społeczności studenckiej zaistniał wyraźny podział na „studentów chrześcijan” oraz „studentów Żydów”, co doprowadziło do zamieszek i zajść o charakterze antysemickim. Kontekstem opisywanych zdarzeń jest sytuacja dotycząca podziału preparatów prosektoryjnych. Delegacja „młodzieży chrześcijańskiej” udała się do prof.
Relacja odnosi się do sytuacji mających miejsce w listopadzie 1931 r. na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Autorka relacjonuje wydarzenia rozgrywające się na początku miesiąca. Podczas ich trwania została ona oskarżona o prowokację. Kontekstem relacji są zajścia antysemickie, które odbywały się na terenie Uniwersytetu. W 1931 r. wśród studentów istniał wyraźny podział na „studentów-Żydów” oraz „studentów-chrześcijan”.
Relacja dotyczy wydarzeń, jakie miały miejsce na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie w 1931 r.; w owym czasie, w społeczności studenckiej, istniał wyraźny podział na "studentów Żydów” i „studentów chrześcijan”, co doprowadziło do zamieszek i zajść o charakterze antysemickim.
Relacja dotyczy wydarzeń z początku listopada 1931 r.; jest zapisem doświadczeń świadkini w czasie zajść antysemickich, jakie miały miejsce na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Na terenie uczelni uwidaczniał się wówczas wyraźny podział na „studentów Żydów” oraz „studentów chrześcijan”.
Relacja dotyczy wydarzeń z dnia 9 listopada 1931 r.; na terenie Uniwersytetu Stefana Batorego oraz poza nim miały wówczas miejsce zajścia antysemickie oraz zamieszki wywołane podziałami, które zaczęły eskalować pomiędzy „studentami-Żydami” a „studentami-chrześcijanami”.