Dziennik 1981 r. nadal skupia się na temacie sytuacji wewnętrznej w kraju. Autorka, która w poprzednich zeszytach zaznaczyła, że sporządza swoje dzienniki przede wszystkim jako lekcję o przeszłości dla przyszłych pokoleń, od początku roku bardzo szczegółowo opisuje każdy kolejny etap sporów pomiędzy Solidarnością a władzami komunistycznymi: „nie mówi się od ½ roku o niczym innym, tylko o strajkach, zagrożeniu i naciskach ze strony sąsiadów, o nadużyciach i absurdach gospodarczych, które dopiero teraz wychodzą na jaw” (k. 30v).

Dziennik 1980 r. znacząco różni się od dziennika z 1979 r. Uwaga autorki ze spraw ogólnoświatowych (w styczniu nadal głównie przykuwających jej uwagę) przesuwa się stopniowo na problemy wewnętrzne w Polsce.

Dziennik Marii Grabowskiej z 1979 r., w przeciwieństwie do pozostałych z tego okresu, w minimalnym stopniu skupia się na pracy zawodowej autorki czy jej życiu codziennym. Informacje o rodzinie ograniczają się do krótkich wzmianek na temat wakacji ukochanego wnuka czy jego zaręczyn. Notatki o życiu codziennym diarystki zastąpione zostały dwoma dużo ważniejszymi, bardziej globalnymi sprawami, które w 1979 r. zaprzątały głowę autorki. Pierwsza to przyjazd Jana Pawła II do Polski.

Dziennik stanowi zapis codziennych przypadków autorki, spisywanych dla pamięci wnuków i kolejnych pokoleń. Ze względu na ogólnie przyjęte założenia, nie ma tu dominujących tematów: pojawiające się nieregularnie wpisy dotyczą najważniejszych danego dnia wydarzeń. Stąd też w dzienniku znaleźć można obok siebie przemyślenia na temat niedzielnego kazania, komentarz do bieżących działań w organizacji misyjnej, wiadomości na temat dochodów autorki i informacje o bieżących cenach żywności w Polsce. Wśród ważniejszych tematów warto tu wymienić notatki na temat publikowanych artykułów (m.in.

Aleksandra Zagórska rozpoczyna wspomnienia od podania okoliczności pierwszego spotkania z Józefem Piłsudskim, do którego doszło w 1906 r. w Zakopanem, dokąd została wysłana na kurację po zatruciu piorunianem rtęci (pracowała wówczas w laboratorium produkującym bomby, granaty i ładunki wybuchowe dla Organizacji Bojowej PPS). Koncentruje się na przedstawieniu swoich kontaktów z Komendantem, pokazaniu, jak ich relacja stawała się coraz bardziej zażyła (od 1912 do 1914 r. pracowali razem we Lwowie; w 1913 r.

Zebrane wspomnienia autorki i jej matki na temat działalności dziadka i ojca Danuty Doroszkiewicz uzupełnione pośmiertnymi wzmiankami z gazet dotyczącymi dziadka. Józef Gnutek (1866–1931), dziadek autorki ze strony matki, był pracownikiem przemysłu naftowego. Pracował m.in. w Krośnieńskim Przemyśle Naftowym, później w Borysławiu (obecnie Ukraina). Był aktywnym działaczem robotniczego ruchu socjalistycznego. Należał do PPS, był cenionym przez współpracowników członkiem sądu polubownego pomiędzy robotnikami a pracodawcami. Po jego niespodziewanej śmierci w pogrzebie wzięło udział ok. 4 tys.

Dokument zawiera opis wspomnień Marzeny i Wiesława Kęcików dotyczący ich działalności opozycyjnej w latach 1977–1985. Zgodnie z relacją, po wyjściu z więzienia Wiesław Kęcik żeni się w 1974 r. z Marzeną [de domo Górszczyk]. Następnie oboje wyjeżdżają do Wrocławia, aby ukończyć rozpoczęte wcześniej studia. Podczas nauki na uniwersytecie para spotyka się z ludźmi o podobnym światopoglądzie, dlatego też inicjuje powstanie wrocławskiego Studenckiego Komitetu Solidarności (wzorem klubów krakowskich i warszawskich).

Autorkę ucieszyło zainteresowanie losami Polaków zesłanych na Syberię i postanowiła podzielić się swoją historią, nadesłaną na konkurs tygodnika „Kontakty”. Jej rodzina była zmuszona przejść pieszo wiele kilometrów po opuszczeniu obozu. Podczas wędrówki przez tajgę zdarzało im się żebrać, aby ocalić życie. Autorka szeroko komentuje współczesną politykę, m.in. działania partii SLD (poglądy Anny Urbaniak są konserwatywne wedle jej własnej oceny). Jednocześnie podkreśla poczucie krzywdy w związku z trudami aktualnego życia.

Autorka opisuje początki swojej działalności opozycyjnej i zetknięcie się z organizacją Ruch.

Autorka w dokumencie opisuje swoją działalność opozycyjną w latach 80. XX w. w środowisku inteligencji, a także swój udział w reaktywacji przedwojennego ugrupowania Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS). We wspomnieniu przedstawia ewolucję poglądów swojego środowiska politycznego i jego wybranych przedstawicieli, naświetlając niektóre spory ideowe i personalne. Pierwszym doświadczeniem autorki związanym z polityką był udział w demonstracji odbywającej się na Placu Narutowicza w ramach protestu przeciwko likwidacji czasopisma „Po prostu” (1957).