Życiorys Żanny Kormanowej
Jest to zbiór życiorysów Żanny Kormanowej pisanych przez nią w różnych latach, począwszy od 1942 r. (w języku rosyjskim) po obszerny 7-stronicowy z 1962 r. Różnią się stopniem dokładności, jak również niektórymi faktami. W kolekcji znajdują się również życiorysy naukowe oraz wykazy prac naukowych i popularno-naukowych, artykułów i recenzji, a także podręczników, programów dydaktycznych pisanych przez Kormanową.
Urodziła się 13.08.1900 r. w Łodzi, w rodzinie nauczycielskiej. Matka była właścicielką szkoły średniej dla dziewcząt, ojciec nauczycielem. Rodzeństwo rodziców związane było z tradycjami ruchu robotniczego. Szkołę średnią ukończyła w 1918 r. w Pabianicach, a jesienią 1919 r. podjęła studia na Uniwersytecie Warszawskim, które dwukrotnie przerywała ze względów zarobkowych. Ukończyła je w 1926 r. z tytułem doktora filozofii. Ponadto uzyskała absolutorium z prawa i ukończyła Wyższą Szkołę Dziennikarską. Studiowała także 2 lata medycynę. W lipcu 1947 r. habilitowała się z najnowszej historii społeczno-gospodarczej (dot. ruchu robotniczego). W 1948 r otrzymała tytuł profesora nadzwyczajnego Historii Ruchów Społecznych na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Warszawskiego. W 1949 r. została członkiem redakcji „Nowych Dróg”, a na wiosnę 1950 skierowano ją do pracy w IKKN przy KC PZPR (później przekształconym w INS przy KC PZPR).
Za mąż wyszła w 1924 r., a w 1941 owdowiała, dzieci nie mieli. Jej mężem był Paweł Korman, inżynier-elektryk, komunista, członek KZM, a następnie KPP. Zmarł w Stalingradzie 11.12.1941 r.
Przekonania polityczno-społeczne Kormanowej ukształtowały się bardzo wcześnie. Wychowywała się w robotniczej Łodzi. Poznała marksizm i dzieje ruchu robotniczego. W 1915 r. została członkiem młodzieży SDKPiL, a następnie członkiem kół młodzieży KPRP.
Pracę zarobkową rozpoczęła w wieku 15 lat. W 1921 r. przeniosła się na stałe do Warszawy, gdzie do 1939 r. pracowała jako korepetytorka, a potem jako wychowawczyni i nauczycielka historii gimnazjum i liceum nr 150. Należała do nauczycielskiej komórki KPP w Warszawie.
Po kapitulacji Warszawy w 1939 r. udaje się do Białegostoku, gdzie pracuje jako nauczycielka, a w czerwcu 1941 r. wyjeżdża do Stalingradu, następnie w 1942 r. na Ural. W latach 1943-44 pracuje w Komitecie do Spraw Dzieci Polskich w ZSRR i w Instytucie Historii Akademii Nauk ZSRR w Moskwie. Jesienią 1944 r. wraca do kraju na wezwanie PKWN i do 1948 r. pracuje w Ministerstwie Oświaty. Od 1944 r była członkiem PPR, a następnie PZPR (od 1948 r.).
Od 1947 r. prowadziła wykłady i seminaria w Instytucie Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Była jednym z inicjatorów powstania Instytutu Historii PAN, gdzie współredagowała nową syntezę Historii Polski. Była autorką, a także promotorką i recenzentką wielu prac naukowych