Wysiedleni!

Autorka opowiada o wywiezieniu jej rodziny jesienią 1941 r. na roboty do Niemiec.  Mieszkała z rodzicami i rodzeństwem we wsi Brzezie, poczta Gostyń. W chwili wyjazdu miała 20 lat, oprócz niej w domu było trzech młodszych braci (najmłodszy w wieku 6 lat). W nocy 4 listopada do ich domu zastukali policjanci niemieccy i kazali się szybko zbierać. Nie pozwolili nic zabierać ze sobą. Zawieźli ich furą do Wielkich Strzelec, tam w kościele zebrano kilkanaście rodzin. Następnie ze stacji Piaski zostali zawiezieni do Łodzi i umieszczeni w obozie, gdzie spędzili 10 dni. Codziennie były wysyłane transporty na roboty do Niemiec. Ich przewieziono do Wrocławia do Arbeitsamtu, a następnie do Drezna. Zostali przydzieleni do bauera Kurta Miersch Paudritz-Vowerk. Jego syn odebrał ich ze stacji Klosterbuch. Zostali zakwaterowani w czworaku, gdzie mieszkały trzy rodziny (2 niemieckie i 1 polska). Gospodarstwo 100 ha, poza tym była gorzelnia i staw rybny. Marianna z młodszym bratem pracowali w gorzelni, a ojciec i drugi brat pracowali końmi. Pozostali tam do końca wojny. Najpierw przyszli Amerykanie i powiedzieli, że Niemcy są podzielone i Polska będzie należeć do strefy radzieckiej. Wrócili do domu, który nie był zniszczony.

Swe wspomnienia autorka spisała w wieku 72 lat, żyła jeszcze jej matka (91 lat).