Wspomnienia z tamtych lat

Autorka w momencie wybuchu II wojny światowej przebywała z rodziną w Brześciu nad Bugiem. Zgłosiła się do Polskiego Czerwonego Krzyża i otrzymała pracę sanitariuszki w punktach obrony przeciwlotniczej. Wśród uchodźców, którzy trafili do Brześcia i którym Stawiarska udzielała pomocy byli, m.in. Adolf Dymsza i Ludwik Sempoliński. W swojej relacji autorka wspomina, m.in. wywiezienie polskich oficerów z twierdzy brzeskiej, deportację, która zaczęła się 10 lutego 1940 r. i objęła rodziny wojskowych i leśników. Transport trwał kilka tygodni. Stawiarska z rodziną trafiła do obozu (transport deportowanych wysadzono na stacji Kwitok). Autorka opisuje warunki obozowe (były tam sklepik, komendantura, remiza straży pożarnej, stajnie, łaźnia), pracę fizyczną, której obowiązkiem objęto wszystkich dorosłych, choroby. Z radością dowiedziała się o amnestii dla polskich obywateli w 1941 r. i możliwości swobodnego poruszania się po ZSRR, dzięki czemu z rodziną trafiła do Atbasaru wiosną 1942 roku. Tam Stawiarska zajmowała się organizowaniem pogadanek odczytów poezji, kółka dramatycznego, nauczania dla dzieci (razem z poetką Anną Rudawcową, Janiną Turczyn, Lubomirą Kamińską, Sankowską, Markiewiczową, Czarnocką i Aleksandrem Żukiem, późniejszym kierownikiem polskiej szkoły w Atbasarze). W lutym 1943 r. został aresztowany mąż autorki. 18 marca 1943 r. Stawiarska została wezwana przez NKWD, które próbowało zmusić ją do przyjęcia rosyjskiego obywatelstwa, na co się nie zgodziła. Od 1944 r. pracowała w oficjalnie otwartej polskiej szkole w Atbasarze. Wróciła do Polski z rodziną 26 maja 1946 r.

Druga część wspomnień, zatytułowana „Powrót”, opisuje pierwsze dni w Polsce, podczas których Stawiarska zdecydowała się na wyjazd do Jarocina, gdzie mieszkała jej rodzina. W tamtejszej szkole podjęła pracę nauczycielki. Wspomina również o powrocie męża 31 sierpnia 1955 r. (zmarł 19 maja 1964). Informuje także, że za pracę nauczycielską otrzymała m.in. Srebrny i Złoty Krzyż Zasługi.