Poezja wojenna: wiersze Honoraty Banach

Dwa wiersze Honoraty Banach z lat wojennych, uzupełnione wprowadzeniem historycznym. Pierwszy z nich, napisany w 1943 r., nosi tytuł „Do Matki Polki” i jest nawiązaniem do utrwalonego w polskiej kulturze fantazmatu. Autorka odnosi się do motywu ofiary matki – opisuje lęk o synów, z których pierwszy, walcząc na froncie, został pojmany i skatowany w Dębicy, a następnie powieszony, drugi zaś również walczył i został uwięziony na Zamku w Lublinie. Całość ma wymowę mesjanistyczną – poetka odwołuje się do męczeństwa i posłannictwa Polaków. Drugi wiersz, zatytułowany „Smutno mi, Boże”, również zdradza inspirację literaturą romantyczną – znanym hymnem Juliusza Słowackiego. Autorka napisała go po tym, jak wieś jej i cały dorobek jej ojca zostały spalone przez Ukraiński Legion Samoobrony, kolaborujący z Niemcami.