Poezja obozowa: wiersze Wiesławy Grzegorzewskiej-Nowosławskiej

Zbiór wierszy o charakterze autobiograficznym, odnoszących się do wojennych losów autorki, która po pobycie na Pawiaku została przetransportowana na Majdanek. „Dla Krysi od Wiesi” to wspomnienie wieczornych rytuałów w baraku Pawiaczek. Autorka opisuje modlitwę odmawianą przez jedną z więźniarek, pieśń śpiewaną przez inną, wspólne przygotowywanie kolacji. Podobnie utwór „Alina Pleszczyńska” szkicuje realia obozowego życia, w tym śmierć matki jednej ze współwięźniarek. W tych warunkach życia na niby trudno odróżnić, co jest rzeczywistością, a co snem: „nasz prawdziwy szpital i Radio Majdanek / prawie prawdziwe”. Pojawiają się odniesienia do konkretnych więźniarek, jak w wierszu „Danusia Brzosko”. Autorka przedstawia scenę schwytania chłopaka, który przyszedł odwiedzić swoją chorą na tyfus ukochaną w szpitalu obozowym. Schwytany, został posądzony o planowanie buntu w obozie, lecz udało mu się wytłumaczyć, że chodziło „tylko o miłość”. Wiersz „Powrót” stanowi opis drogi do domu po wyzwoleniu. Autorka nazywa więźniów „dziwacznymi upartymi podróżnymi”, którzy ciągną do domów z obawą, że przywita ich pustka.