Osadnictwo polskie po roku 1945 na Ziemiach Zachodnich i Północnych – wspomnienia Stefanii Rząsy
Wspomnienia Stefanii Rząsy przedstawiają w skrócie jej losy: lata wojny, przesiedlenie na tzw. Ziemie Zachodnie i okres powojenny – naukę, rozwój zawodowy, pracę, życie rodzinne. W czasie wojny była łączniczką AK – dostarczała żywność do getta żydowskiego w rodzinnej Bóbrce. Wspomina także o prześladowaiach polskiej ludności przez ukraińskich nacjonalistów. Najwięcej uwagi autorka poświęciła swoim doświadczeniom powojennym, ukazując m.in. ścieżkę edukacji i awansu zawodowego. Po zakończeniu wojny zamieszkała z rodzicami w Miliczu na tzw. Ziemiach Odzyskanych, kontynuowała edukację. W 1952 r. przeniosła się do Wrocławia, gdzie skończyła studia na Uniwersytecie Wrocławskim. W 1956 r. wyszła za mąż i zamieszkała z mężem w Jeleniej Górze. Po kilku latach wraz z rodziną przeprowadziła się do Przemyśla, skąd pochodził jej mąż. Po przejściu Stefanii na emeryturę cała rodzina zamieszkała w Rzeszowie. Rząsa pracowała m.in. jako nauczycielka i wychowawczyni, uczyła języka rosyjskiego. Do emerytury pracowała w rzeszowskiej Wyższej Szkole Pedagogicznej – obecnym Uniwersytecie Rzeszowskim. W latach 50. XX w. była również kierowniczką internatu – opiekowała się wówczas sześciorgiem koreańskich dzieci – sierot wojennych. Dosłużyła się stopnia oficerskiego – podporucznika, była też członkinią Koła Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy WP w Rzeszowie.