Narodziny

Zapiski Wiesławy Krupińskiej dotyczą krótkiego okresu od 29 lipca do 30 sierpnia 1980 roku. Zostały wyodrębnione z dłuższego pamiętnika autorki, niedostępnego do celów badawczych. Nie opierają się na naocznej obserwacji wydarzeń, przekazują wiedzę zapośredniczoną. W związku z komplikacjami zdrowotnymi podczas drugiej ciąży autorka spędziła trzy miesiące na oddziale patologii ciąży jednego ze szczecińskich szpitali. Trafiła tam 29 lipca. Ponieważ odwiedziny były zakazane, z rodziną utrzymywała jedynie kontakt telefoniczny. Wiedzę o aktualnych wydarzeniach czerpała z oficjalnej telewizji, plotek i pogłosek oraz z rozmów telefonicznych.  

Krupińska opisywała złe warunki panujące w szpitalu: ciasnotę, skąpe i monotonne żywienie, brak higieny, przeciążenie lekarzy i pielęgniarek odbijające się na ich stosunku do pacjentów. Boleśnie odczuwała brak możliwości bezpośredniego kontaktu z mężem i kilkuletnim synem. Do złego samopoczucia piszącej przyczyniały się także docierające do szpitala pogłoski o strajkach w Lublinie, Warszawie i innych miastach. Brak informacji na ten temat w Dzienniku Telewizyjnym uspakajał nieco autorkę, która nie darzyła jednak oficjalnych mediów zaufaniem i z ironią notowała:  „Jak zwykle mówią że gdzieś tam plan wykonano. Gdzieś – uroczyście przecięto wstęgę” (s. 4). 8 sierpnia z rozmów telefonicznych z mężem i rodzicami dowiedziała się, że rzeczywiście w wielu miastach wybuchły strajki. Komentowała je z perspektywy swojego wykształcenia ekonomicznego. Pisała o oderwaniu cen od rzeczywistych kosztów produkcji, diagnozowała trudną sytuację rynkową, ale nie dopuszczała jeszcze możliwości wybuchu protestu w skali całego kraju. 15 sierpnia, po otrzymaniu informacji o strajku w Stoczni Gdańskiej, w którym brał udział jej brat, zaczęła zdawać sobie sprawę z wagi toczących się wydarzeń. Obawiała się powtórzenia sytuacji z grudnia 1970 roku. Od pielęgniarki dowiedziała się, że brama Stoczni Gdańskiej została przyozdobiona symbolami religijnymi i portretem Jana Pawła II. Interpretowała to jako dowód na hart ducha i odwagę strajkujących, doszukiwała się przyczyn aktualnych postaw społecznych w wyborze Karola Wojtyły na papieża. 20 sierpnia Krupińska zapisała: „A więc stało się to, o czym wszyscy mówili”  (s. 11), następnie dokumentowała narastające napięcie: spóźnione odwiedziny, zdenerwowanie pielęgniarek, radykalne pogorszenie wyżywienia. Coraz bardziej niepokoiła się zdrowiem oczekiwanego dziecka. 

24 sierpnia urodziła syna. Datę jego urodzin interpretowała symbolicznie, wskazywała, że tego samego dnia, prawie o tej samej godzinie nastąpiły zmiany w składzie KC PZPR. 6 dni później, 30 sierpnia, będąc już w domu, po raz kolejny zwracała uwagę na paralelność własnych przeżyć ze sfery prywatnej i politycznej: „Dziś od rana poruszenie w domu. Nie tylko z powodu dziecka. Dostajemy wiadomość, że strajk kończy się podpisaniem porozumienia. Moja radość nie zna granic" (s.18).  Podsumowując wspomnienia na początku 1981 r., Wiesława Krupińska pisała o swoim  emocjonalnym udziale w wydarzeniach Sierpnia 1980, dodawała, że jej intencją było dołożenie swoich spostrzeżeń do „ogólnego obrazu Polski w okresie Sierpnia” (s. 21).

Zapiski Wiesławy Krupińskiej mogą być źródłem do badań nad życiem codziennym w okresie strajków z sierpnia i września 1980 r. Dają rzadki wgląd w sytuację osoby, która, mimo ograniczonej wiedzy na temat toczących się wydarzeń, była w nie bardzo zaangażowana emocjonalnie.