Modlitwa

Porównanie charakteru pisma pozwala przypisać anonimowy tekst Ksawerze Deybel. Arkusz z zapisanymi na kolejnych kartach "Ślubami" (z 1847 roku) to najwcześniejszy z trzech znanych dziś rękopisów wieloletniej kochanki Mickiewicza. Modlitwę napisała w Nanterre, prawdopodobnie tuż po przyjeździe do Francji – świadczy o tym nie tylko data, lecz także nakreślony w tekście duchowy autoportret ""sługi (...) z niepojętej myśli Pańskiej rzuconej na ten padół boleści i nędzy"", która ""tajemnym niepojętym czuciem Woli (...) pchnięta, opuściła (...) Dom rodzinny"" i ""doszła do celu"" (k. 1). Wielokrotnie pojawiają się wzmianki o zmaganiach z grzechem, ""niebezpieczeństwach, zasadzkach (...) złego"" (k. 2). Modlitwę rozpoczyna apostrofa ""O Panie nad Pany Ojcze Mój i Wy, Zastępcy pańskie, Filary Królestwa Bożego, Stróże i Opiekuny moje"" (k. 1) – kolejne akapity pozwalają powziąć przypuszczenie, że adresatami wypowiedzi są, oprócz Boga, najpewniej także Andrzej i Karolina Towiańscy. Modląca się prosi ich o obronę ""tarczą miłości (...) od zamachów przeciwnych, skarb (...) najdroższy (...) wierności mej dla Pana i Ojca i dla Was wydrzeć usiłujących"" (k. 3v.). Fragment, w którym kobieta wyraża nadzieję, że nie będzie miaa “na ścieżkach swoich nic przed Sobą, nic w Sobie (...) prócz miłości i wdzięczności dla Pana"", został opatrzony adnotacją “czystość” (k. 3v.). Autorka, ""głosem Sieroty na padole""(k. 2) zwraca się również do ""Matki Miłosierdzia"" (k. 2v). Odnawia z nią ""najsłodsze węzły miłości"", ponieważ ""u Nóg Matki i wodza"" (k. 3v.) odnalazła swojego ducha. Tekst ma charakter okolicznościowy – powstał, gdy autorka otrzymała “święcenie na Służbę Imieniowi Pańskiemu"" (k. 1)."