Modlitwa

Porównanie charakteru pisma pozwala przypisać anonimowy tekst Ksawerze Deybel. Arkusz z zapisanymi na kolejnych kartach Ślubami (z 1847 roku) to najwcześniejszy z trzech znanych dziś rękopisów wieloletniej kochanki Adama Mickiewicza. Modlitwę napisała w Nanterre, prawdopodobnie tuż po przyjeździe do Francji – świadczy o tym nie tylko data, lecz także nakreślony w tekście duchowy autoportret „sługi [...] z niepojętej myśli Pańskiej rzuconej na ten padół boleści i nędzy”, która „tajemnym niepojętym czuciem Woli [...] pchnięta, opuściła [...] Dom rodzinny” i „doszła do celu” (k. 1). Wielokrotnie pojawiają się wzmianki o zmaganiach z grzechem, „niebezpieczeństwach, zasadzkach [...] złego” (k. 2). Modlitwę rozpoczyna apostrofa „O Panie nad Pany Ojcze Mój i Wy, Zastępcy pańskie, Filary Królestwa Bożego, Stróże i Opiekuny moje” (k. 1) – kolejne akapity pozwalają powziąć przypuszczenie, że adresatami wypowiedzi są, oprócz Boga, najpewniej także Andrzej i Karolina Towiańscy. Modląca się prosi ich o obronę „tarczą miłości [...] od zamachów przeciwnych, skarb [...] najdroższy [...] wierności mej dla Pana i Ojca i dla Was wydrzeć usiłujących” (k. 3v.). Fragment, w którym kobieta wyraża nadzieję, że nie będzie miała „na ścieżkach swoich nic przed Sobą, nic w Sobie [...] prócz miłości i wdzięczności dla Pana”, został opatrzony adnotacją „czystość” (k. 3v.). Autorka, „głosem Sieroty na padole”(k. 2) zwraca się również do „Matki Miłosierdzia” (k. 2v). Odnawia z nią „najsłodsze węzły miłości”, ponieważ „u Nóg Matki i wodza” (k. 3v.) odnalazła swojego ducha. Tekst ma charakter okolicznościowy – powstał, gdy autorka otrzymała „święcenie na Służbę Imieniowi Pańskiemu” (k. 1).