Lidia Przedpełska do Haliny Martin, 1957–1983

Korespondencja Lidii Przedpełskiej do córki, Haliny Martin, mieszkającej w Londynie. Większość listów pochodzi z lat 70-tych. Listy dotyczą głównie spraw prywatnych, ale czasem pojawiają się też wzmianki na temat aktualnej sytuacji w Stanach Zjednoczonych, w Polsce, czy w ogóle na świecie. Autorka krytycznie wypowiada się na temat prezydentury Cartera, a później Reagana, cieszy się z wyboru papieża Polaka, przejmuje się sytuacją na Bliskim Wschodzie.

Lidia Przedpełska jest wdową od 1942 r. Mieszka we własnym domu na Forrest Hills w Nowym Jorku, ma lokatorów. Mimo swojego podeszłego wieku, jest w miarę sprawna i dba o siebie, o swój wygląd. Sama jeździ po mieście, chodzi po sklepach, kupuje ubrania. Spotyka się ze znajomymi. Lubi grać w karty. Ma koleżanki Nunę i Dziunię, z którymi gra w brydża. Z czasem jednak jej życie towarzyskie powoli zamiera i kobieta staje się coraz bardziej samotna. Lidia jest coraz bardziej schorowana: tarczyca, nadciśnienie, serce (ma wszczepiony rozrusznik serca), cukrzyca, kłopoty ze wzrokiem, a w końcu rak. Często bywa u lekarzy, wydaje dużo pieniędzy na wizyty, badania i leki. Ale nie jest świadoma swej choroby nowotworowej, mimo iż ją podejrzewa. Lekarze i rodzina nie mówią jej całej prawdy o jej stanie zdrowia.

Do 1980 mieszka z nią Andrzej Kirn, który potem wyprowadza się do Londynu. Na jego miejsce przychodzi kolejny lokator. Na stałe opiekuje się nią Allan, uchodźca z Węgier. Nie mieszka z nią, ale przychodzi codziennie po pracy, by zajmować się jej domem. Robi jej codzienne zakupy, pierze, gotuje. Razem jedzą posiłki. Na noc Allan wraca do swojej dziewczyny. Poza Allanem Lidią opiekuje się także synowa, Corrine (żona Tadeusza), pomaga jej w domu, załatwia różne sprawy. Lidia spędza u Tadków zwykle niedziele i święta. Mają czworo dzieci. Czasem odwiedza ją drugi syn, Jasiek, nieudacznik życiowy, który stale na wszystko narzeka, uważając, że wszystkie nieszczęścia świata spadają na niego. Rzadko kiedy pracuje, wyciąga od matki pieniądze (gra na giełdzie). Jest jej największym zmartwieniem. Ma syna, Ryszarda, z pierwszego małżeństwa z Magdaleną, który mieszka z matką w Polsce. Nie płaci na dziecko. Ryszard odwiedził ojca i babcię w 1980 r. Przyjechał z Irką, która zatrzymała się na ten czas u Lidii. Zajmowała się nią wtedy troskliwie.

Halina stara się odwiedzać matkę w miarę możliwości. Zwykle przyjeżdża latem do Stanów, by spędzić z matką wakacje w New Hempshire, gdzie pasierb Lidii, Czesław Przedpełski, ma letni dom. Lidia często też spędza lato w Londynie, u córki. Nie może zostawać na lato w Nowym Jorku ze względu na tamtejsze upały, które powodują u niej złe samopoczucie.

Autorka opisuje swe codzienne życie, różne wydarzenia rodzinne i z kręgu znajomych. Wielkim wydarzeniem są jej 90-te urodziny, które opisuje dosyć szczegółowo. Było przyjęcie, prezenty, kwiaty. Dowiadujemy się również o awanturze z Allanem, który w międzyczasie się ożenił, kupił mieszkanie i dom nad morzem. Przyjechał z żoną do Lidii na Sylwestra i Nowy Rok. Zaproponował Lidii kupno jej domu, ale miał tylko niewielką część oferowanej sumy. Ona nie chciała się zgodzić na te transakcję, bo wolała dożyć swych dni we własnym domu, nie będąc na czyjejś łasce. Wtedy się upił i zaczął robić Lidii wymówki, że przez 8 lat się poświęcał, a jej rodzina jest niewdzięczna, że Tadeusz nie dał mu pracy, itp. Potem stosunki między nimi się ochłodziły. Allan przychodził wprawdzie nadal i zajmował się domem, ale nie było już serdeczności między nimi. Wcześniej Lidia wielokrotnie chwaliła Allana, że jest taki dobry dla niej, że się nią dobrze opiekuje.

Z ostatnich listów coraz bardziej czuć osamotnienie, opuszczenie, jest w nich wiele pretensji do otoczenia, ból, rozżalenie. Czasem kobieta zapomina, o czym pisała, ale jak na swój bardzo zaawansowany wiek i chorobę nowotworową, zachowuje w miarę przytomność umysłu.