Dziennik: 11.07.1997–1.08.1998

Pierwsze karty dziennika wypełniają relacje z przebiegu wielkiej powodzi w 1997 r. w południowej Polsce. Grabowska pilnie śledzi wszystkie doniesienia medialne na temat akcji ratunkowej organizowanej przez wojsko i władze lokalne. W doniesieniach autorki na temat powodzi można z jednej strony dostrzec typowy dla niej przejaw troski o potrzebujących, z drugiej zaś lęk o życie i zdrowie prawnuczki, Zosi, która tuż przed pęknięciem wałów na Odrze wyjechała na południe Polski na obóz harcerski. Pomimo otrzymywania regularnych listów i telefonów od prawnuczki oraz opiekunów, którzy zapewniają, że dzieci nie są w niebezpieczeństwie, niepokój autorki o los krewnej nie mija aż do jej powrotu do Poznania.

Po przekroczeniu osiemdziesiątego roku życia Grabowska była coraz mniej nastawiona na prowadzenie dziennika z myślą o jego potencjalnych czytelnikach, jej zapiski stały się raczej punktem wyjścia do rozmowy z samą sobą: „Jeszcze został mi ten raczej nałóg niż potrzeba pisania. Bo to są rozmowy samej z sobą. W braku innych rozmówców. Rówieśnicy pomarli, a młodsze pokolenia żyją w nowym, innym świecie, który jest mi obcy, nawet niedostępny dla mego humanistycznego umysłu” (k. 10v). Diarystka dużo miejsca poświęca zgonom dwóch znanych, bardzo bliskich jej ideowo osób: Matki Teresy z Kalkuty oraz księżnej Diany. Jest pełna żalu i złości wobec wszystkich, którzy doprowadzili do śmierci księżnej: „Paparazzi nie udzielali im pomocy i jeszcze robili zdjęcia, licząc na ogromne sumy, jakie na tym zarobią. Kilkunastu z nich zostało aresztowanych, toczy się ich proces. Oni są winni tej śmierci, ale nie tylko oni. Także ci, co płacili bajońskie sumy za ich zdjęcia, i ci, co chcieli je oglądać w prasie i płacić za to” (k. 18r).

Wraz z upływem lat autorka doświadcza coraz więcej dylematów moralnych. Wśród nich szczególne miejsce zajmują rozważania nad wzrostem brutalności i morderstw wśród młodzieży: „Tak myślę: gdyby ogłoszono referendum, czy przywrócić karę śmierci, głosowałabym za czy przeciw? Nie wiem. […] A kilka dni temu zginął w Poznaniu dwunastoletni chłopak. […] Szybko ujęto sprawcę, piętnastoletniego kolegę. Za czy przeciw? Czeka go poprawczak do pełnoletności, a potem więzienie. Po tej »szkole« wyjdzie na wolnośc zdeklarowany bandyta. Za czy przeciw? Jeśli za – to co z piękną chrześcijańską ideą przebaczania? »Jako i my przebaczamy...«. Jeśli za, to i mój grzech zabójstwa. Więc co? Co począć?” (k. 33v). Dużo miejsca w dzienniku poświęca również swoim próbom pomocy bezdomnym, których koczowisko odkryła przypadkiem na skraju Parku Sołackiego. Pomimo swojego wieku, zajęła się organizowaniem dla nich ubrań, lekarstw oraz żywności, usiłowała także wyprowadzić ich z nałogu alkoholowego, co zakończyło się jednak niepowodzeniem – w dniu, w którym postanowiła pochwalić się prawnuczce swoimi osiągnięciami, obie zastały wszystkich bezdomnych w trakcie alkoholowej libacji, co podkopało opinię autorki na temat własnych możliwości naprawy świata. W dzienniku znaleźć można również wiele krótkich wzmianek na temat rodziny, stanu zdrowia diarystki oraz losów jej nielicznych żyjących przyjaciół. Podobnie jak miało to miejsce we wcześniejszych zeszytach, również w tym dzienniku autorka obszernie relacjonuje pielgrzymki Jana Pawła II (Kuba) i najważniejsze wydarzenia na świecie.