Długa droga na zachód
Kazimiera Książek opisuje swoje przeżycia z lat II wojny światowej, którą przeżyła we Lwowie i skąd wyjechała w 1945 r. na Ziemie Odzyskane. Wspomina m.in. wydarzenia z okupacji sowieckiej i niemieckiej: aresztowania, wywózki na Syberię, ukrywanie się, eksterminację Żydów oraz swoją wojenną egzystencję – najpierw wspólną z mężem, a pod koniec wojny samotną. Z zapisków autorki wyłania się portret sprawczej i zaradnej kobiety, która potrafiła w trudnym okresie samodzielnie wyżywić rodzinę, opiekując się trójką dzieci. W dalszej części Książek opisuje przygotowania do wyjazdu w ramach akcji przesiedleńczej i długą drogę na Zachód przez Przeworsk, Rozwadów, Przemyśl i Lublin do Warszawy, gdzie dołączyła do męża stacjonującego ze swoim oddziałem. Wspomnienia kończy opis dotarcia z rodziną do Wrocławia (przez Sanok i Międzyrzecz Wlkp.) oraz początek nowego życia.