Polskie Stowarzyszenie Kobiet z Wyższym Wykształceniem

Jedna z nielicznych organizacji feministycznych powstała z inicjatywy władz II Rzeczpospolitej. W 1925 r. Ukrainki chciały założyć takie stowarzyszenie; to one reprezentowałyby wówczas polskie kobiety na arenie międzynarodowej na zjazdach i kongresach. W związku z tym rząd polski zwrócił się do kobiet polskich zajmujących się działalnością społeczną o uformowanie takiej instytucji w Polsce. Propozycję skierowano do Teodory Męczkowskiej, która odmówiła. Zadania podjęły się Karolina Ponikowska i Stefania Tatarówna. W marcu 1926 r. zwołały zebranie organizacyjne, na którym przyjęto statut, i ukonstytuował się pierwszy zarząd. Przewodniczącą została Ponikowska, wiceprzewodniczącą – Helena Waniczek, Helena Więcławska – sekretarką, Matylda Biehlerowa – skarbniczką, Anna Dembińska i Męczkowska – członkiniami zarządu. Już w kwietniu 1926 r. stowarzyszenie weszło w skład International Federation of University Women. Cele działalności: ułatwianie kobietom podejmowania studiów wyższych, stwarzanie warunków, aby mogły zajmować stanowiska odpowiadające ich fachowemu wykształceniu, obrona zawodowych interesów kobiet, udzielanie stypendiów, tworzenie i prowadzenie bibliotek, szkół, klubów, obrona interesów kobiet w związku z ich pracą intelektualną. Stowarzyszenie zabierało głos w sprawach organizacji i jakości szkolnictwa średniego. Członkinie wystosowały również memoriał do Komisji Kodyfikacyjnej z propozycją zmian prawnych dotyczących kobiet, m.in. przerywania ciąży. W latach 30. rozsyłały odezwy do akademiczek z sugestią, by protestowały przeciwko numerus clausus.