Moja praca w Polskim Radio
Maria Halina Dyszlewska opisuje swoją pracę w Polskim Radio, podając wiele szczegółów. Rozpoczęła ją 16 stycznia 1951 r. w dziale audycji dla dzieci i młodzieży szkolnej, bezpośrednio po skończeniu studiów w Uniwersytecie Warszawskim. Najpierw zajmowała się językiem polskim, historią, przyrodą i geografią, później historią i krajoznawstwem.
Informuje, w jaki sposób przedstawiano program szkolny w audycjach: na ogół miały one formę słuchowisk, w których współgrały ze sobą różne środki radiowego przekazu (dźwięk/muzyka, poezja, informacja), czasem transmitowano lekcje ze szkół. Wymienia autorów słuchowisk historycznych: Halina Auderska, Marian Brandys, Jadwiga Chamiec, Maria Serkowska, Ewa Szelburg-Zarembina, Jadwiga Żylińska. Zaznacza, że sama chętnie sięgała po znane postaci historyczne, ale niektóre wydarzenia musiała pomijać. Jako przykład podaje fakty związane z Józefem Piłsudskim i dodaje, że „nie można było się wychylać”. Zauważa, że przy ustalaniu programów audycji pojawiały się władze oświatowe, które miały wpływ na wybór tematów, ale nie rozwija tego wątku. Podkreśla, że jej celem było działanie na wyobraźnię i emocje młodych słuchaczy, zainteresowanie ich dziejami Polski, uczenie patriotyzmu i budzenie dumy narodowej. Autorka chwali się, że słuchowiska były bardzo lubiane, dostawała wiele albumów zrobionych przez dzieci, w których znajdowały się rysunki zainspirowane treścią audycji.
Następnie Dyszlewska wymienia programy, które redagowała samodzielnie lub we współpracy: Z historią pod rękę (realizowany przez Teatr PR, zawierający obrazki historyczne, anegdoty i zagadki), teleturnieje krajoznawcze (przygotowywane przez Jadwigę Rolbiecką, Czesława Kruszelnickiego oraz MHD godzinne audycje estradowe; odbywały się w tych regionach Polski, których dotyczyły; raz miały miejsce w Czechosłowacji, raz w Związku Radzieckim; ich tematyka nie ograniczała się do zagadnień wiedzy o regionie – dotyczyły m.in. Krzyżaków Henryka Sienkiewicza, ochrony środowiska czy hutnictwa; uczestnikami była młodzież szkolna, a zwycięzcy otrzymywali wartościowe nagrody: aparaty radiowe lub fotograficzne, plecaki – fundowane przez Kuratorium Oświaty, Polskie Towarzystwo Krajoznawczo-Turystyczne, Związek Harcerstwa, Polskie Radio; autorzy zostali nagrodzeni przez Towarzystwo Rozwoju Ziem Zachodnich oraz Prezesa Radiokomitetu Włodzimierza Sokorskiego), Saga polskiej rodziny (w latach 1970–1971 była redaktorką audycji o ciekawych polskich rodzinach), Młodość polskich królów (od 1972 r. do 1975 r/ redagowała słuchowiska radiowe pisane m.in. przez Ewę Nowacką i Halinę Auderską), Śladami białego orła (w latach 1976–1978). W audycjach tych pojawia się proza artystyczna, obrazek słuchowiskowy, poezja, piosenka i anegdota oraz wypowiedzi historyków-specjalistów: Henryka Samsonowicza, Marii Boguckiej, Michała Tymowskiego. Autorka informuje, że w 1978 r. przestaje pracować jako redaktorka etatowa w Polskim Radio.
Na koniec wylicza ważniejsze odznaczenia, które otrzymała podczas dwudziestu siedmiu lat pracy w Polskim Radio: Srebrny Krzyż Zasługi, Odznakę Zasłużonego Działacza Kultury, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Medal Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich za dwadzieścia pięć lat pracy w dziennikarstwie polskim.
W zasobie znajduje się także tekst pt. XX-lecie audycji radiowych dla szkół, w którym można znaleźć nieco informacji o historii redakcji szkolnej – w roku szkolnym 1947/1948 były to trzy audycje tygodniowo. Zawierały omówienie wydarzeń politycznych, okolicznościowe gawędy historyczne. Z powodu braku nauczycieli i podręczników stanowiły pomoc w prowadzeniu lekcji, Inicjatorką była Zofia Latałowa; z czasem redakcja powiększa się do kilkudziesięciu osób, które pracowały w kilku działach: Redakcji Literackiej, Redakcji Nauki i Techniki.