Nauczycielka, wykładowczyni, harcmistrzyni, organizatorka tajnego nauczania w czasie II wojny światowej, komendantka Lwowskiej Chorągwi Harcerek, żołnierka Związku Walki Zbrojnej i Armii Krajowej. W latach 1921–1935 studiowała fizykę i matematykę na Uniwersytecie Jana Kazimierza. Zdobywała kolejne stopnie w karierze nauczycielskiej – w 1930 r., w wieku 27, lat otrzymała tytuł profesora. Nauczała m.in. w seminariach nauczycielskich oraz prywatnym Gimnazjum ss. Urszulanek w Stanisławowie. W harcerstwie działała nieprzerwanie od 1916 r., zdobywając wszystkie stopnie harcerskie i instruktorskie. W 1933 r. została mianowana komendantką Lwowskiej Chorągwi Harcerek, która obejmowała trzy województwa, w 1938 r. komendantką Pogotowia Harcerek Chorągwi Lwowskiej. W prace harcerstwa angażowała się również, publikując szereg artykułów; jako członkini Komisji Wędrowniczek i Starszych Harcerek Głównej Kwatery Harcerek opracowała wspólnie z innymi instruktorkami książkę Harcerki wędrowniczki (1938). Równolegle z działalnością harcerską kontynuowała pracę nauczycielską – po przeprowadzce do Lwowa uczyła matematyki w Gimnazjum im. Stefana Żeromskiego, w tym samym roku objęła też stanowisko dyrektorki Państwowej Wyższej Szkoły Pedagogicznej. Po wybuchu II wojny światowej m.in. kierowała pracą Pogotowia Harcerek, po zajęciu Lwowa przez Armię Czerwoną zorganizowała system tajnego nauczania .Aktywnie udzielała się w podziemnej działalności harcerskiej – została m.in. komendantką Lwowskiej Chorągwi Harcerskiej Szarych Szeregów Żeńskich, piastując równolegle stanowisko komendantki Pogotowia Harcerek. Obie te funkcje sprawowała do 1945 r. Ze Lwowa wyjechała w czerwcu 1945 r. Po opuszczeniu Lwowa przez rok pracowała w Przemyślu – była m.in. dyrektorką gimnazjum i liceum. Ze względów rodzinnych przeprowadziła się w 1946 r. do Sopotu i rozpoczęła działalność w Morskiej Chorągwi Harcerek, gdzie zajmowała się kształceniem dorosłych. W Gdańsku wykładała fizykę i metodykę fizyki w Wyższej Szkole Pedagogicznej, gdzie utworzyła Zakład Fizyki. Fizyki uczyła również w gdańskich liceach. Była kierowniczką Wojewódzkiego Ośrodka Fizyki, prowadziła sekcję fizyki w Wojewódzkim Ośrodku Doskonalenia Kadr, wizytowała pracę nauczycieli, organizowała konferencje. W 1953 r. utraciła etat w WSP i stanowisko kierowniczki ośrodka metodycznego fizyki za publiczne deklaracje wiary. Przeniosła się do V Państwowego LO w Gdańsku, gdzie uczyła fizyki aż do 1971 r. W 1989 r. Stipal opuściła szeregi ZHP, aby szkolić młodą kadrę w ZHR. Została honorową przewodniczącą Okręgu Pomorskiego ZHR. Członkini ZNP od 1933 r. Została odznaczona Krzyżem Walecznych (1920), Srebrnym Krzyżem Zasługi, Brązowym Krzyżem Zasługi z Mieczami (1944) i Odznaką Orląt Lwowskich.
Miała trzy siostry: Helenę Pękalską (1905–2000), nauczycielkę polonistkę, przed II wojną światową dyrektorkę przemyskiego państwowego gimnazjum i liceum w Przemyślu, w czasie wojny uczestniczkę tajnego nauczania we Lwowie, a następnie organizatorkę tajnego nauczania w Przemyślu, po wojnie m.in. dyrektorkę I Liceum w Sopocie i pracownika Uniwersytetu Gdańskiego, Zofię Konopacką (1907–1995), nauczycielkę historii, uczestniczkę tajnego nauczania we Lwowie, po wojnie m.in. organizatorkę domu dziecka w Sopocie i instruktorkę harcerską, oraz Marię Stipal (1907–1982).
