Kończa, Medard

Ziemianin i działacz polityczny, diarysta. Urodził się w Szeszolkach niedaleko Wilna w rodzinie sędziego grodzkiego Medarda Kończy i Rozalii z domu Dowgiałło. Ukończył szkołę pijarów w Wiłkomierzu, Gimnazjum Wileńskie i studia na Uniwersytecie Wileńskim oraz w Dorpacie. W trakcie studiów związał się z filomatami. Jako oficer w powstaniu listopadowym był naczelnikiem w powiecie wiłkomierskim. Należał do konspiracyjnych organizacji niepodległościowych: Komitetu Litewskiego oraz Stowarzyszenia Ludu Polskiego. W 1838 r. aresztowany za działalność polityczną w ramach spisku Szymona Konarskiego (działał w wileńskim Zborze Ziemskim) i po rocznym pobycie w więzieniu w klasztorze Bazylianów skazany na zesłanie w głąb Rosji. Wyrok złagodzono, Kończa miał dożywotnio mieszkać pod nadzorem policyjnym w Wołogdzie, ale ostatecznie trafił do Wielkiego Ustiuga, gdzie dołączyli do niego żona Paulina i syn Medard. Po czterech latach uzyskał pozwolenie na powrót na Litwę. W 1858 i 1863 wybrany na marszałka szlachty powiatu wiłkomierskiego. Jako zwolennik pracy organicznej był przeciwny zbrojnym wystąpieniom. W 1863 r. został aresztowany za udział swojego syna Medarda w powstaniu styczniowym, skonfiskowano też część jego majątku.