Kończyna, Paulina

Diarystka. Żona Medarda Kończy, działacza społecznego i politycznego, zesłańca, siostra diarystek Zofii Römerowej i Kazimiery Tańskiej; babka Anny Komarówny, przyjaciółki z lat szkolnych Leokadii Marii Sternickiej-Deymerowej, pamiętnikarki. Po skazaniu i zesłaniu jej męża (oraz Edwarda, męża Zofii) w 1839 r. za działalność w grupie skupionej wokół Szymona Konarskiego Kończyna przeniosła się do domu siostry do Wilna, z którego obie starały się u władz o pozwolenie na dołączeniu do mężów. Wraz z Antoniną Śniadecką odwiedzały więźniów zamieszanych w działalność Konarskiego i były w związku z tym kilkakortnie przesłuchiwane. Po dwóch latach starań i aresztu domowego obie kobiety mogły wyjechać do miejsca zsyłki mężów i w sierpniu 1841 r. udały się wraz z dziećmi w głąb Rosji, do Wielkiego Ustiugu. W 1843 r. Kończowie uzyskali pozwolenie na wyjazd do Mitawy, gdzie z przerwami przebywali do 1845 r., Römerowie z kolei udali się do Wołogdy. Po zwolnieniu z zesłania Kończowie osiedlili się w Łukini.