Felicja Zarzeczańska opisała swoje emocje w czasie strajków na Wybrzeżu: z jednej strony odczuwała radość i fascynację zrywem robotniczym, z drugiej zaś (ponieważ pamiętała II wojnę światową) nasilający się podczas kolejnych dni protestów strach przed konfliktem zbrojnym.
Wydarzenia sierpniowe z perspektywy 47-letniej urzędniczki. Czesława Szynkowska opisuje strajkujący Gdańsk i panujące wówczas emocje dostrzegalne na ulicy, w pracy, w rodzinnym gronie. Autorka wspomina strach, niepokój i napięcie, które wraz z doniesieniami o kolejnych strajkach w całej Polsce, stopniowo przeradzały się w nadzieję, oczekiwanie i poczucie jedności, aż do euforii i wzruszenia, kiedy ogłoszono osiągnięcie porozumień i koniec strajku.
Stanisława Wasiakowa wspomina Sierpień ‘80, zadając sobie szereg pytań na temat reakcji władz i przyszłości, jednocześnie komentując ówczesne wydarzenia polityczne.
W czwartym tomie wspomnień Irena Stankiewiczowa opisuje wyjazd z Bydgoszczy do Gdańska i notuje informacje dotyczące poszukiwania mieszkania i pracy w powojennym Gdańsku. Znalazła zatrudnienie w szkole (uczyła w gimnazjum, liceum, na kursach dla nauczycieli). Dostrzega wiele zalet państwa socjalistycznego, zwłaszcza związanych z kwestiami socjalnymi, bezpłatną edukacją, równouprawnieniem kobiet. Razi ją stosunek komunistów do Kościoła katolickiego i zniekształcanie, jakim jest poddawana historia Polski.
Fragment dziennika Krystyny Bednarczyk, prowadzonego w sierpniu 1980 r., dotyczący wydarzeń podczas fali sierpniowych strajków. Dokument zawiera osobiste zapiski z 19, 25, 27, 29–31 sierpnia, w których autorka komentuje ówczesną rzeczywistość polityczną, wyraża swoje wątpliwości i nadzieje.
Wspomnienie Eulalii Zębek dotyczące wydarzeń sierpniowych. Autorka opisała swoje trudne życie: siedmioro dzieci, brak pieniędzy i perspektyw mimo starań i ciężkiej pracy (pracowała jako urzędniczka w Centrostalu w Olsztynie, mąż był kolejarzem), co w przeszłości doprowadziło ją do myśli o samobójstwie. Zębek opisała emocje towarzyszące jej w dniach protestów: radość i nadzieję związane z ruchem solidarnościowym, strach przed ewentualnym rozlewem krwi i złość na rządzących.
Konkurs na wspomnienia z wydarzeń Sierpnia ‘80 stał się dla autorki pretekstem do opisania jej problemów i prośby o interwencję. Kozłowska podzieliła się swoimi przemyśleniami na temat ówczesnej sytuacji społeczno-politycznej w kraju, opisała podejrzane wydarzenia i osoby, podkreślając, że wielokrotnie już zwracała się do różnych podmiotów z apelem o podjęcie działań – pisała m.in. do „Trybuny Ludu” i „Dziennika Warszawy”.
Refleksje zatroskanej emerytki po wydarzeniach sierpniowych. Uznając pozytywy Sierpnia ‘80, Cecylia Owczarek krytykuje jednocześnie polskie społeczeństwo (leniwe i niemądre) za upieranie się przy postulacie wolnych sobót jako demoralizującym i antypatriotycznym i przepowiada zgubne skutki takiej postawy.
Autorka opisuje losy rodzeństwa swojego męża, Stanisława Szumery, a także powojenne losy braci Kleszczyńskich. Bogusław Szumera, najstarszy brat Stanisława, przed wojną ukończył studia rolnicze i chemiczne, potem pracował w krakowskim Monopolu Tytoniowym. W sierpniu 1939 r. został powołany do wojska i przedostał się do Anglii. Latał w RAF jako strzelec pokładowy. Został zestrzelony przez Niemców i lekko ranny dryfował przez kilka dni po morzu. Z obustronnym zapaleniem płuc został wyłowiony przez angielski statek.
Kinga Kosiedowska opowiada o swojej pracy w szpitalu zakaźnym na Rossie w Wilnie podczas okupacji radzieckiej. Dyrektorką placówki była Żydówka. W tym czasie dużo ludzi chorowało na tyfus. Początkowo siostra Kinga sprzątała poczekalnię, potem przydzielono ją do pomocy starszej pielęgniarce. Podawała chorym naczynia do łóżka, myła je. Czasem wyręczała pielęgniarki, nauczyła się robić zastrzyki. Do szpitala przychodzili księża, ojcowie karmelici, z posługą kapłańską. W tym czasie mieszkała u sióstr bernardynek. Codziennie rano wychodziła bez jedzenia i często przez cały dzień nic nie jadła.