Wierzyński, Kazimierz

Pisarz. Urodzony w rodzinie Wirstleinów, która w 1912 r. zmieniła nazwisko na Wierzyński. Studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim (polonistykę, romanistykę i filozofię) oraz na Uniwersytecie Wiedeńskim (slawistykę, filozofię i germanistykę). W czasie I wojny światowej wstąpił do Legionu Wschodniego, po rozwiązaniu którego został wcielony do armii austriackiej i przebywał  w rosyjskim obozie jenieckim, z którego uciekł. Ukrywał się w Kijowie, gdzie działał w Polskiej Organizacji Wojskowej. Następnie przeniósł się do Warszawy. Tam związał się z pismem „Pro Arte et Studio”, kabaretem Pod Picadorem i Skamandrem, którego był współtwórcą. Jego debiut książkowy (wcześniej publikował w czasopismach) – tom poetycki Wiosna i wino – ukazał się w 1919 r. W czasie wojny 1920 r. pracował w Biurze Prasowym Naczelnego Dowództwa. Współpracował z wieloma czasopismamie, m.in. z „Wiadomościami Literackimi”, „Skamandrem”, „Przeglądem Sportowym”, „Gazetą Polską”. W 1923 r. wziął ślub z aktorką Bronisławą Kojałłowicz. W 1928 r. wygrał konkurs literacki IX Olimpiady, w 1935 r. – Złoty Wawrzyn Polskiej Akademii Literatury, a w 1936 r. – Państwową Nagrodę Literacką. W 1938 r. został członkiem Polskiej Akademii Literackiej. W tym samym roku ożenił się ponownie, z Halina Pfeifer. Po wybuchu II wojny światowej przedostał się za granicę i zamieszkał w Stanach Zjednoczonych. Był tam założycielem komitetu redakcyjnego „Tygodnika Polskiego”. Mieszkał w Nowym Jorku, a potem w Sag Harbor. W 1964 r. wrócił do Europy. Osiedlił się w Rzymie, a potem w Londynie.