Rudzińska, Anna

Polska socjolożka, diarystka, konspiratorka wojenna i działaczka opozycyjna. Dzieciństwo spędziła we Lwowie – ukończyła tamtejsze Gimnazjum im. Królowej Jadwigi – i Borysławiu (Ukraina, ob. lwowski). W latach 1937–1939 studiowała socjologię na Sorbonie w Paryżu, w latach 1949–1952 kontynuowała studia socjologiczne na Uniwersytecie Warszawskim, z którym związała się zawodowo. Od 1943 r. w konspiracji,  wzięła udział w powstaniu warszawskim jako łączniczka. Po wojnie pracowała m.in. w Bibliotece Wydziału Filozofii UW i Polskim Towarzystwie Socjologicznym. W 1958 r. została społecznym sekretarzem Klubu Krzywego Koła, funkcję tę sprawowała do 1962 r. W 1959 r., podczas pobytu na stypendium we Francji, poznała Jerzego Giedroycia, z którym nawiązała współpracę. Po powrocie do kraju, we wrześniu 1961 r. skazana na rok więzienia za rozpowszechnianie literatury emigracyjnej, uwolniona po dziewięciu miesiącach. W latach 60. i 70. pracowała m.in. w redakcji miesięcznika „Praca i Zabezpieczenie Społeczne” oraz w Zakładzie Metod Socjologicznych Instytutu Socjologii UW. W latach 1976–1981 współpracowniczka Komitetu Obrony Robotników, do 1980 r. w jej domu mieścił się punkt kolportażu niezależnych materiałów KOR. Od 1983 r. Rudzińska współpracowała z Radiem Wolna Europa, w latach 1989–1991 pracownica Biura Interwencji Kancelarii Senatu. W okresie PRL była rozpracowywana przez Służby Specjalne.