Niewiadomski, Eligiusz

Historyk i krytyk sztuki, malarz, autor prac z zakresu malarstwa i polityki. Syn Wincentego, literata, pracownika mennicy warszawskiej, weterana powstania styczniowego, i Julii z Wernerów. Wychowywany po śmierci matki w 1871 r. przez siostrę Cecylię, pedagożkę i autorkę opowiadań dla dzieci. W 1888 r. ukończył wydział matematyczny szkoły realnej, studia rozpoczął w warszawskiej szkole rysunkowej pod kierunkiem Wojciecha Gersona, a kontynuował na akademii sztuk pięknych w Petersburgu, którą ukończył z tytułem artysty I stopnia i złotym medalem w 1894 r. Od 1896 r. sprawozdawca artystyczny w „Kurierze Codziennym”. Od 1898 r. w małżeństwie z Marią Natalią de Tilly, z którą miał dwoje dzieci: Stefana (1900–1941) i Annę (1902–1950). Wykładowca Warszawskiego Instytutu Politechnicznego od 1898 r., a od 1899 r. członek zarządu Warszawskiego Towarzystwa Artystycznego. Pionier polskiego taternictwa, autor zbioru map historycznych Album do dziejów Polski (1899). W 1901 r. ze względów zdrowotnych zrezygnował z posady na uczelni i rozpoczął prowadzenie lekcji i wykładów z historii sztuki na pensjach żeńskich. W latach 1919–1920 i 1921–1922 kierownik Wydziału II malarstwa, rzeźby i sztuk zdobniczych w Ministerstwie Kultury i Sztuki. Zaangażowany w działalność polityczną i ruch narodowo-demokratyczny, od 1897 r. członek Ligi Narodowej i Towarzystwa Oświaty Narodowej. 16 grudnia 1922 r. zamordował prezydenta RP Gabriela Narutowicza, 30 grudnia został skazany na karę śmierci i stracony przez rozstrzelanie 31 stycznia 1923 r.