Dłuska, Maria

Językoznawczyni, jedna z najważniejszych teoretyczek wiersza polskiego. Jej zainteresowania badawcze skupiały się wokół fonetyki esperymentalnej i wersologii. Studiowała polonistykę i romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1927 r. obroniła dysertację pt. Charakter polski w świetle literatury XVI w. i otrzymała tytuł doktora filozofii. Pracowała na Uniwersytecie Jagiellońskim, a następnie na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Kiedy wybuchła II wojna światowa, Dłuska przebywała na stypendium w Paryżu, wróciła jednak do kraju. Po zakończeniu wojny wykładała na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, a od 1950 r.  – ponownie na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 1955-1964 związana była z Instytutem Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk. W 1959 r. otrzymała tytuł profesora zwyczajnego. W 1974 r. została ponownie przyjęta do Związku Literatów Polskich (była jego członkinią już wcześniej, ale usunięto ją z powodów politycznym w 1950 r.), a od 1978 r. należała także do PEN Clubu. Do jej najważniejszych prac należą często wznawiane: Studia z historii i teorii wersyfikacji polskiej, Prozodia języka polskiego, Próba teorii wiersza polskiego.