Chłapowska, Emilia

Pochodziła z zamożnej rodziny ziemiańskiej. Wcześnie straciła matkę, która umarła na gruźlicę. Wychowaniu Emilii i jej młodszego brata Stanisława poświęcił się ojciec, nie żeniąc się powtórnie. Wielki wpływ na Chłapowską miały jej ciotki, trzy nietuzinkowe kobiety: Maria, Klaudyna i Seweryna. Dzięki starannej edukacji władała biegle angielskim, niemieckim i francuskim. Od młodości pracowała społecznie: uczyła dzieci wiejskie języka polskiego (szkoła była niemiecka). Jako jedyna kobieta reprezentowała rejon Ziemi Wyrzyskiej w obradach Sejmu Dzielnicowego w Poznaniu. Powstanka w powstaniu wielkopolskim (mąż również w nim uczestniczył): brała czynny udział w organizowaniu oddziałów powstańczych w Wyrzysku, werbowała żołnierzy, organizowała kuchnie polowe dla powstańców i jako sanitariuszka brała czynny udział w walkach pod Wysoką. W kolejnych latach działała w Związku Pracy Obywatelskiej Kobiet i Towarzystwie Włościanek Wielkopolskich i przewodniczyła Oddziałowi Polskiego Towarzystwa Czerwonego Krzyża w Wyrzysku. Była również członkinią Związku Strzeleckiego oraz Towarzystwa Powstańców i Wojaków. W czasie II wojny światowej, jako powstańcy wielkopolscy, musieli z mężem uciekać przed wojskiem niemieckim. Część okupacji spędzili w Warszawie, a Chłapowska podczas wojny pracowała dla AK: otworzyła pralnię dla żołnierzy, uczyła niemieckiego. Po 1945 r. mieszkała w Złotowie. W 1937 r. odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi, w 1958 r. Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, a w 1972 r. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz mianowana podporucznikiem. Należała do Związku Bojowników o Wolność i Demokrację.