W brudnopisie lub kopii listu do niezidentyfikowanej „najdroższej pani” Marja Towiańska wyraża smutek, że nie zdążyła pożegnać jej przed wyjazdem. „Przyczyną tego by perkalik, a raczej żyd” (k. 1), który nie chciał zwrócić jej zadatku za zamówiony materiał; dyskusję zakończyło wezwanie oficera policyjnego. Autorka uważa, że przez opóźnienie „straciła wiele”, nie udało jej się bowiem opowiedzieć „żywym głosem o b. a b. ważnym zajściu” (k. 1).

W liście Franciszka Arnsztajnowa informuje, że otrzymała od Domu Książki Polskiej prośbę o przesłanie dwudziestu egzemplarzy tomiku „Stare kamienie”. Zastanawia się w związku z tym, czy T.M.K (Lubelskie Towarzystwo Miłośników Książki) życzy sobie puścić go w obieg; jeśli odpowiedź byłaby twierdząca, liczy, że adresat podeśle proponowaną cenę oraz stosowne egzemplarze książki. Proponuje przekazanie ich dostawczyni niniejszego listu lub wykonanie tego najpóźniej dnia kolejnego, na jej własny adres.

Na Notaty różne Emilii Wróblewskiej składają się wpisy zatytułowane: Treść moich czytań, Notaty historyczne, Różne notatki. Pierwszy z nich autorka prowadzi – jak wyznaje – z myślą o córce, by ta w przyszłości również robiła notatki z przeczytanych książek. Jednak ostatecznie Wróblewska opisuje – szczegółowo i obszernie (opis liczy 5 k.) – tylko jedną lekturę: Studia ekonomiczne Mścisława Edgara Trepki (wydane w Warszawie w 1867 r.). Notaty historyczne to notatki z nauki historii.

Zapiski Anieli Baranowskiej obejmują okres od 16 listopada 1868 do 29 listopada 1869 roku. Notatki rozpoczynają się wspomnieniem własnej rocznicy urodzin przypadającej kilka dni przed rozpoczęciem notowania. Stałym tematem dziennika są tęsknota za zmarłą córką i wspominanie męża, a także relacje z regularnych wizyt na cmentarzu i uprzątania grobów.

Autorka sporządza notatki co kilka dni, drugi tom rozpoczyna 18 września. 

Dużo uwagi poświęca zniszczeniu Warszawy i tragicznemu losowi jej mieszkańców. Odnotowuje wieści, jakie do niej docierają: „Wiadomości o Warszawie są przeważnie hiobowe. Dzieją się tam rzeczy straszliwe”. Próbuje też ocenić dwa miesiące powstania: „To niezrozumiały koszmar, czasy Apokalipsy”. 

Zapisy były sporządzane co kilka dni, raz na tydzień i rzadziej; diarystka wyjaśnia, że ma dużo pracy domowej (musi sobie radzić bez służącej). 

Ważnym wątkiem notatek stają się problemy finansowe – po świętach autorce i jej mężowi skończyły się pieniądze. Wyraża ubolewanie, że musi stać w długiej kolejce w lombardzie, żeby wykupić zastawiony przedmiot. Przy tej okazji zauważa, że ci, którzy zajęli się handlem, bardzo się bogacą. Z państwem T. (wspominając znajomych, autorka często używa inicjałów i zdrobnień) dzielą mieszkanie i koszty; przez tydzień gotuje jedna z pań, później druga, od czasu do czasu robią skomplikowane obrachunki.

List rozpoczyna się od podziękowania za pomoc finansową. Leontyna odrzuca propozycję siostry i szwagra, tłumacząc się tym, że po pierwsze im „też się nie przelewa”, a po drugie przyzwyczaiła się już do biedy i przeciwności losu. Autorkę ma nadzieję, że mimo ostrej zimy, jeśli uda się jej (i jednej z lokatorek) dostać pracę, to wszyscy powinni przterwać ten trudny okres. Chybowska stara się o posadę na kolei i w banku, przypuszczając, że może przyczynią się do tego jej kwalifikacje, które zdobyła jeszcze w ziemstwie.

List dotyczy spraw finansowych i składek przeznaczonych na charytatywną pomoc dla Łużyc i Łużyczan. Sposób formułowania próśb i zabiegania o darczyńców daje wgląd w specyfikę działalności dobroczynnej kobiet w XIX w.  Autorka prosi księdza Hórnika o przesłanie kopii listu pana Hendelsmana z Kutna, aby mogła zweryfikować kwoty przekazane przez niego na rzecz Towarzystwa Pomocy i pragnie zachęcić tego ofiarodawcę do kolejnych wpłat. Brat autorki, Alfons Parczewski, zamierza odwiedzić Budziszyn w ramach swej działalności w Zarządzie Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności.

Praca nadesłana na konkurs „Dnia Polskiego” w 1937 roku. Nowelkę rozpoczyna informacja o konieczności wystawienia majątku na licytację. Autorka opisuje więc jego wygląd i to, jak bardzo stał się zaniedbany. Początek fabuły dotyczy przemyśleń gospodarza domu na temat sytuacji, która go spotkała. Zdaje on sobie sprawę, że będzie musiał opuścić majątek, nie wie jednak, jak potoczą się jego dalsze losy. Tytułowy „Amerykanin” to portret rdzennego mieszkańca Ameryki Północnej. Obraz ten został przez gospodarza –  pana Leona – sprzedany, by mógł on opłacić długi.