Dziennik składa się z trzech fragmentów, pisanych podczas trzech wizyt wakacyjnych (w czerwcu, lipcu i sierpniu 2013 r., łącznie nieco ponad dwa tygodnie) na Pomorzu Zachodnim, w miejscu znanym autorce z zeszłorocznych wakacji, oraz podczas trzech cyklów retreatów buddyjskich w Wildze latem 2013, 2014 i 2015 r. Autorka wraca na Pomorze ciekawa, jak po roku będzie wyglądała relacja, którą nawiązała z gospodarzami i do której odnosiła się w myślach przez cały rok jako do ważnego, wciąż wywierającego na nią wpływ doświadczenia.

Wpisy z sierpnia 2011 r. stanowią opisy kilku snów autorki „po spotkaniu z Tenzinem”, czyli letnim retreacie w Wildze z nauczycielem tradycji buddyzmu bon Tenzinem Wangyalem Rinpocze. Bezpośrednio po nich następuje wpis z lipca 2012 r., odnotowujący kolejne takie spotkanie. Dopiero w tym miejscu  zaczyna się właściwy dziennik, czyli bardzo intensywne (szesnaście gęsto zapisanych kart) notatki prowadzone od 08.08. do 22.08.2012 r. Wpisy te mają zupełnie inny charakter niż wcześniejsze notatki, rekapitulując prawie dzień po dniu niezwykle ważne dla autorki wydarzenia.

Hanna Zarębska ujmuje swoje wspomnienia w formę opowiadań poświęconym ważnym dla niej problemom i wydarzeniom oraz różnym etapom jej życia. Opowiadania ułożone są chronologicznie.

Stefania Perzanowska była twórczynią szpitala w obozie na Majdanku. Rozpoczyna swoje wspomnienie od wizyty po latach na terenie byłego obozu – widziała wokół zielone pola, na których rosły drzewa, tam gdzie wcześniej stały baraki mieszkalne. Relację wojenną zaś przedstawia w układzie chronologiczny – z grupą więźniarek z więzienia w Radomiu trafiła do obozu na Majdanku i niemal od razu zaangażowała się w tworzenie szpitala obozowego, ale pierwszy zabieg medyczny został przez nią wykonany jeszcze w baraku.

Józefina Schepper-Modzowiecka opisała warunki życia w Auschwitz. Pracowała w grupie zajmującej się regulacją rzeki, wspomina kapo, niemiecką prostytukę, która znęcała się nad więźniarkami, a także wykorzystywała je seksualnie. Duża część relacji dotyczy relacji homo- i heterseksualnych w obozie koncentracyjnym. Autorka stwierdza, że czas w obozie zwalniał, a więźniowie dzielili się na optymistów i pesymistów. Pierwsi czerpali siłę do przeżycia po każdej przeżytej selekcji, drudzy sądzili, że nikt nie dotrwa do końca wojny. 

Odpis anonimowego donosu podpisanego fałszywym nazwiskiem Olga Dostojewska. Autorka zarzuca mężczyźnie o nazwisku Janusz Drac sutenerstwo i stręczycielstwo. Twierdzi, że oszukuje on kobiety, które są nieświadome jakiego rodzaju pracę mają wykonywać. Narażone są na przemoc, szantażowane, odbierane jest im 80% wynagrodzenia. Autorka pisze, że sama tego doświadczyła. Tekst kończą dramatyczne wyznania. Pisze, że miała męża i dziecko. Jej mąż popełnił samobójstwo po tym jak dowiedział się w jaki sposób pracuje, a ona jest zmuszona zrobić to samo.

Frydzia Klajman opisuje przebieg akcji likwidacyjnych w getcie w Ostrowcu Świętokrzyskim i negatywnie ocenia działanie Judenratu. Wspomina o gwałtach na kobietach dokonywanych przez żydowskich policjantów i żołnierzy ukraińskich. Wymienia nazwisko mężczyzny, który „stale zapraszał kobiety na komendę w Częstociach, obiecując za to chleb i zwolnienie z pracy. Zmuszał czasem też kobiety do odwiedzania go w swoim mieszkaniu, gdzie je wykorzystywał”. 

Tekst wspomnieniowy, napisany wyszukanym, literackim językiem. Opis poprzedzający relację z wizyty w Krzeszowicach – burza, po której wszystko się uspokaja, zwiastująca dobrą pogodę w dniu podróży. Odwiedzane krzeszowickie miejsca pobudzają autorkę do refleksji na temat cnót człowieka, wiary, piękna przyrody. Obserwacja chłopów pracujących na polu – chłopców i dziewcząt – którzy przy pracy śpiewają w głos, upewnia autorkę, że ta grupa społeczna ma dużo swobodniejsze życie niż ona sama.

Zbiór artykułów autobiograficznych Stefanii Perzanowskiej z lat 1960–1973. Tekst niepublikowanego wystąpienia Rozmiary i istota przemian w psychice kobiet w obozach koncentracyjnych Perzanowska poświęca funkcjonowaniu kobiet w obozie koncentracyjnym, identyfikując to doświadczenie jako niekobiece, wręcz antykobiece; charakteryzuje typy więźniarek na Majdanku.

Autorka rozpoczyna od wspomnienia transportu do obozu. Na Majdanek trafiła z Pawiaka wraz z grupą „małolatek”, jak nazywano polskie więźniarki Pawiaka w wieku od trzynastu do osiemnastu lat. Danuta Brzosko-Mędryk była jedną z ostatnich wyprowadzanych z więzienia osób, więc ulokowano ją w ostatnim, mieszanym wagonie. Podczas transportu dowodzenie przejął jeden z więźniów, a w drodze kobiety zajmowały się mężczyznami, użyczając im własnych szalików i okryć.