Dziennik prowadzony od 28.10.1909 do 14.01.1910, opatrzony przez autorkę numerem 66.

Tom obejmuje pobyt Kieniewiczowej w Wiesbaden, następnie pobyt z mężem w Paryżu,powrót przez Warszawę, w której małżonkowie spędzają część grudnia, oraz czas święteczny po powrocie do domu na Polesiu.

Dziennik prowadzony od 01.01.1909 do 11.05.1909, opatrzony przez autorkę numerem 63.

Tom obejmuje okres karnawału 1908, który Kieniewiczowa spędza w Dereszewiczach, a potem (od 22 stycznia) w Warszawie; okres w Bryniowie od końca marca do końca kwietnia oraz drugi okres w Warszawie od 1 do 11 maja 1909 roku.

Warszawianka Alicja Juszczak opowiedziała Antoninie Hobler swoje życie, zawężając opowieść do najważniejszych faktów i zdarzeń, głównie z okresu II wojny światowej. Bohaterka wspominała okupację (m.in. bombardowanie Warszawy) i to, jak z łapanki trafiła do przymusowej pracy w fabryce we Wrocławiu, a stamtąd do Auschwitz-Birkenau w charakterze więźniarki politycznej.

Halina Morska-Kościukowa w wywiadzie przeprowadzonym przez Antoninę Hobler opowiedziała o swoich korzeniach, życiu przed II wojną światową, działalności w Armii Krajowej i życiu powojennym. W czasie II wojny światowej cała jej rodzina, łącznie z ośmioletnim bratem, działała w AK. Morska-Kościukowa była sanitariuszką, przeszła też przeszkolenie wojskowe i awansowała do stopnia chorążej. Po zakończeniu wojny skończyła studia medyczne w Warszawie i pracowała w służbie zdrowia, m.in. w Cieplicach i Wrocławiu, gdzie osiadła na stałe. Opisała swoje zaangażowanie w walkę z okupantem oraz m.in.

Stefania Perzanowska była twórczynią szpitala w obozie na Majdanku. Rozpoczyna swoje wspomnienie od wizyty po latach na terenie byłego obozu – widziała wokół zielone pola, na których rosły drzewa, tam gdzie wcześniej stały baraki mieszkalne. Relację wojenną zaś przedstawia w układzie chronologiczny – z grupą więźniarek z więzienia w Radomiu trafiła do obozu na Majdanku i niemal od razu zaangażowała się w tworzenie szpitala obozowego, ale pierwszy zabieg medyczny został przez nią wykonany jeszcze w baraku.

Relacja obejmuje wydarzenia z lat 1939-1945.

Autorka wspomnienie rozpoczyna od informacji, że wraz z bratem już na początku wojny mieli plan uciec do Rosji. Kiedy udało kupić bilety i udać na stację kolejową spostrzegli, że żołnierze wyciągają z pociągów Żydów. Zmienili wówczas plan, oddali bilety, a za uzyskaną sumę zakupili żywność.

Mieczysława Drążkiewiczowa rozpoczyna swoje wspomnienia od informacji, że 28 grudnia 1918 r. zgłosiła się na kurs ratowniczo-sanitarny. Szkolenie prowadził lekarz Kazimierz Bross, który był również inicjatorem powstania oddziału Polskiego Czerwonego Krzyża w Opalenicy. Na czele PCK, podczas powstania wielkopolskiego, stanęła jego żona, Janina. Zajęcia teoretyczne i praktyczne odbywały się w domu doktora Brossa. Szpital funkcjonował w budynku przedszkola.

Relacja Agnieszki Mikus z powstania wielkopolskiego, wysłana do Związku Bojowników o Wolność i Demokrację w Poznaniu, będąca odpowiedzią na ogłoszenie zamieszczone na łamach „Gazety Poznańskiej”, w którym pojawił się apel skierowany do sanitariuszek i pielęgniarek. Wspomnienie Mikusowej dotyczy spraw związanych z organizowaniem szpitala (w budynku szkoły) podczas powstania wielkopolskiego. Autorka wraz z dwiema przyjaciółkami pracowała tam przez rok, do chwili wyzwolenia Rawicza. Mikus podaje również informacje, dotyczące jej życia osobistego – w 1903 r.

Szpital przy ul. Węgierskiej (o Drze Aleksandrowiczu)

Relacja dotyczy wydarzeń z lat 1940-1945.

Autorka rozpoczyna od informacji o powstaniu w getcie krakowskim szpitala.

Relacja dotyczy sylwetki doktora Aleksandrowicza, lekarza z getta krakowskiego. Autorka opisuje ofiarną i bezinteresowną pomoc udzieloną jej siostrze. Wspomina jak Aleksandrowicz uratował ją dwukrotnie przed selekcją.

Wspomnienie ma zapewne służyć procesom, bądź być podstawą do przydzielenia Aleksandrowiczowi nagrody lub odznaczenia.

Wspomnienia sanitariuszki Wandy Majer z powstania warszawskiego zostały podzielone na trzy części: Szpital, Nasza kwatera oraz Pożegnanie. Autorka opisała przede wszystkim swoją pracę w szpitalu: codzienne dowożenie rannych, drastyczne przypadki, jakie szczególnie zapadły jej w pamięć, oraz te, które z innych względów uznała za wyjątkowe. Kilkakrotnie zamieściła krótkie opowieści o pacjentach, z którymi się zetknęła – nie tylko o ich obrażeniach, ale również o przeżyciach osobistych. Zapiski dotyczą także pracowników szpitala – lekarek, lekarzy, sanitariuszek.