Z treści wyłania się sylwetka kobiety mierzącej się z chorobą męża, bezsilnej, ale jednocześnie wewnętrznie zdeterminowanej do wyciągnięcia go z niej. Zwraca się do Ochorowicza, rozpoczynając list od przeprosin, że kontaktuje się z nim, choć się nie znają. Dowiedziała się ze swoich źródeł o jego zdolnościach medycznych i hipnotycznych, a także działalności w szpitalach paryskich, w związku z czym postanowiła skierować się do niego. Jej 34-letni mąż – z zawodu inżynier chemik – na początku 1901 r. poczuł „nadczułość” na całym ciele, a jakiś czas później drętwienie lewych kończyn.

Dziennik Pauliny Kończyny z podróży do Krakowa rozpoczyna się 22 sierpnia 1862 r. W rodzinną podróż, oprócz Kończyny, wyruszyli jej mąż Medard, córka Anna oraz syn Paweł. Trasa prowadziła przez Królewiec i okolice, rodzina zatrzymywała się na długie postoje, w podróży na różnych odcinkach towarzyszyła im spora grupa Polaków podróżujących m.in. do Malborka i Ostendy. Kończowie zatrzymali się na noc w Malborku. Podczas postoju zwiedzali zamek („Śliczna to starożytność, pięknie odnowiona, przepatrywaliśmy wszystkie komnaty krzyżackie i sale wspaniałe z wielkim zajęciem […]”, k. 215v).

Pierwsze zachowane strony silva rerum wypełniają wiadomości na temat bieżących wydarzeń w gospodarstwie Hołowińskich w drugiej połowie XVIII w. – dowiadujemy się z nich m.in., co jadało się w gospodarstwie, jakie zwierzęta w nim żyły, a także tego, co niemal dzień po dniu się z nimi działo (szczególnie liczne są informacje o cieleniu się krów).

Dziennik dokumentuje postępy w kuracji Róży Erzepki w wielkopolskim uzdrowisku Mieścisko, koło Buku. Autorka opisuje przebieg kolejnych dni według stałego, chronologicznego układu: śniadanie, przedpołudniowe ćwiczenia, obiad, czas popołudniowy, kolacja, sprawozdanie z codziennych zabaw dzieci: Teresy, Zofii i Józefa. Dziennik może być wykorzystany jako źródło do badań m.in.

Tom 83. według autorskiej numeracji, pisany w Dreźnie, Barcelonie, Paryżu, Warszawie, Dereszewiczach, Bryniowie, od 03/16.03. do 14/27.05.1914 (autorka podaje tu daty w obu stylach).

Dziennik pisany między 23.12.1913 a 2.03.1914, w Bryniowie, Warszawie, Dreźnie i Pradze, opatrzony przez autorkę numerem 82.

Treść dziennika zdominowana jest tematem stanu zdrowia Adeli Kieniewicz. Zatrzymała się jej miesiączka, doświadcza rozmaitych bólów brzusznych i w związku z tym niepokoi się o swój stan, ale i wraca wciąż do nadziei, że to nie menopauza [ma w tej chwili dopiero 43 lata], ani choroba, ale może jednak wreszcie – ciąża.

Jest to pierwszy list do Szyrmów po operacji przebytej przez Hoffmanową. Autorka opisuje swoje dni po zabiegu. Pisze, że niewiele cierpiała, a mąż bardzo jej pomagał. Myśl, że pozbyła się poważnej choroby sprawiło, że ich życie stało się radosne. Autorka dziękuje adresatom za przesłanie materiałów do pracy. Dołącza do swojego listu kartkę od cioci z Wrocławia (Justyna Weigel z Czempińskich, siostra matki Hoffmanowej).

Wspomnienia Janiny Dadej (rocznik 1921), wysłuchane i spisane przez Joannę i Annę Hotała. Autorki oddały głos bohaterce, która opowiada historię swojego życia i swojej rodziny. Dadej opisuje m. in. rodziców – Teodora Litwina i Marię Skoczylas, dostatnie dzieciństwo, spędzanie czasu, dom rodzinny i żydowskich sąsiadów, edukację (najpierw w prywatnej szkole powszechnej, następnie w renomowanym gimnazjum im. Zofii Strzałkowskiej). Całość przeplatają fragmenty dotyczące ukochanego, rodzinnego Lwowa. Dadej wspomina również swoje losy podczas II wojny światowej - pracę w Instytucie prof. R.

Wspomnienia Zofii Józefczyk rozpoczynają się od opisu traumatycznego zdarzenia z 1948 r. Na poczatku września, kiedy wracała z wiejskiej zabawy, została napadnięta i zgwałcona przez syna sąsiadów. Po jakimś czasie zauważyła objawy choroby, a badania wykazały, że została zarażona kiłą (prawdopodobnie, bo nazwa choroby nie została wymieniona). Autorka zaznacza, że dzięki Polsce Ludowej miała zapewnione darmowe leczenie i opiekę, przypomina, że do przychodni musiała chodzić 11 km.

Zofia Prochowska została wywieziona w trakcie powstania warszawskiego do obozu koncentracyjnego: najpierw, na osiem dni, do Mauthausen, a następnie do Ravensbrück. Autorka krótko relacjonuje przeżycia z obozu: przyjazd, wyniszczającą pracę w fabryce samolotów oraz przeprowadzane na niej eksperymenty pseudomedyczne (badano na niej flegmonę), walkę o przetrwanie i lęk przed śmiercią w krematorium. Przedstawienie dalszego ciągu wspomnień autorka zapowiada w kolejnym wypracowaniu (nieobecnym jednak w zasobach).